Гары і Рон дачакаліся, калі да іх данясуцца гукі двух зачыніўшыхся дзвярэй, схапілі плашч, ахінуліся ў яго і вылезлі праз адтуліну за партрэтам.
Паход праз замак апынуўся цяжкім, як і ў мінулы раз, настолькі часта прыходзілася ўварочвацца ад настаўнікаў. Але ўрэшце рэшт яны ўсёткі дайшлі да вестыбюля, адкрылі засаўку на дубовых дзвярах, праслізнулі вонкі, імкнучыся, каб дзверы не зарыпалі, і вышлі на заліты месячным святлом двор.
- Вядома, - зрывістым голасам сказаў Рон, калі яны ішлі па чорнай траве, - мы можам дайсці да лесу і выявіць, што сачыць-та нам і няма за кім. Можа быць, павукі ішлі зусім не туды. Я, вядома, згодзен, у прынцыпе яны накіроўваліся кудысьці туды, але...
Поўная надзеі фраза павісла ў паветры.
Яны дабраліся да халупы Хагрыда, сумнай і нямой. У вокнах не было святла. Калі Гары адкрыў дзверы, Фанг на радасцях стаў скакаць як вар'ят. Спалохаўшыся, што ён усіх у замку перабудзіць сваім гулкім, як з бочкі, брэхам, хлопцы хутчэй накармілі яго ірыскамі з бляшанага слоіка, які стаяла на каміннай паліцы, і тыя надзейна склеілі сківіцы сабакі.
Гары пакінуў плашч-нябачнік на стале ў халупе. Ён не спатрэбіцца ў апраметнай цемры Забароненага лесу.
- Пайдзем, Фанг, пайдзем шпацыраваць, - сказаў Гары і папляскаў сябе па назе, Фанг радасна выскачыў за хлопчыкамі з дому, імкліва кінуўся да самога боку лесу і, спыніўшыся ў вялікага платана, задраў нагу.
Гары выцягнуў чароўную палачку, прамармытаў: "Люмас!", і маленечкі праменьчык святла запаліўся на яе канцы. Гэтага праменьчыка было досыць, каб шукаць на сцяжынцы сляды павукоў.
- Спрытна прыдумана, - ухваліў Рон. - Я бы сваю таксама запаліў, але ты ўжо ведаеш - яна можа падарвацца або яшчэ чаго горш...
Гары крануў Рона за плячо і паказаў на траву пад нагамі. Два самотных павучка паспешна паўзлі ад праменьчыка святла ў цемрадзь пад дрэвамі.
- Добра, - цяжка ўздыхнуў Рон, нібы прыгатаваўшыся да самога горшаму, - Я гатовы. Пайшлі.
І яны пайшлі. Фанг насіўся вакол, абнюхваючы дрэўныя карані і апалае лісце. У лесу, кіраваныя святлом Гарынай чароўнай палачкі, яны неадступна прытрымліваліся за невычэрпным павуковым раўчуком, струмяніўшымся ўздоўж сцяжынкі. Хлопцы ішлі за павукамі хвілін дваццаць, моўчкі, не прамаўляючы ані слова, стала прыслухоўваючыся, ці не раздасца які-небудзь падазроны гук. Чуваць было толькі, як трашчаць галінкі і шамаціць лісце. Затым, калі лес зрабіўся амаль непраходным, зорак над галавой не стала відаць, і толькі чароўная палачка Гары ззяла ў акіяне цемры, яны зазначылі, што павуковы важак сыйшоў са сцяжынкі.
Гары затрымаўся, каб паглядзець, куды накіруюцца павукі, але па-за кругам святла ад палачкі абсалютна нічога нельга было разглядзець. Так далёка ў лес Гары раней не заходзіў. Ён вельмі выразна ўспомніў, як у мінулы раз Хагрыд настойліва раіў не пакідаць сцяжынкі. Але зараз Хагрыд знаходзіўся ў сотнях міль адгэтуль, магчыма, у камеры Аскабана... і ён жа сказаў, ісці за павукамі...
Нешта вільготнае кранула рукі хлопчыка, ён адскочыў назад і наступіў Рону на нагу. Зрэшты, апынулася, што гэта быў усяго толькі халодны псіны нос.
- Што рабіць, як ты лічыш? - спытаў Гары ў Рона, чые вочы ён з працай мог разглядзець у цемры, у іх адлюстроўваўся святло чароўнай палачкі.
- Не кідаць жа зараз, - сказаў Рон.
І услед за павукамі - мітуслівыя маланкі чорнага на чорным - яны накіраваліся ў гушчар. Ісці хутка стала немагчыма; вакол тырчалі дрэўныя карані і пні, практычна непрыкметныя ў чарноцці лесу. На руцэ Гары адчуваў гарачае дыханне Фанга. Не адзін раз прыйшлося ім спыняцца, каб Гары мог нагнуцца і праменьчыкам святла адшукаць павукоў.
Яны ішлі ўжо прыкладна паўгадзіны, чапляючыся вопрадкай за нізка віслыя сукі і кусты ажыны. Праз некаторы час ім здалося, што яны спускаюцца ў яр, хоць дрэвы раслі гэтак жа густа, як і раней.
Раптам Фанг аглушальна, гулка гаўкнуў, чаму хлопчыкі ледзь не выскачылі з уласнай скуры.
- Што такое? - гучна спытаў Рон, спалохана ўзіраючыся ў цемру і дужа схапіўшы Гары за локаць.
- Там нешта рухаецца... - ледзьве чуваць адказаў Гары. - Паслухай... падобна, нешта вялізнае...
Хлопцы прыслухаліся. На некаторай адлегласці справа ад іх нешта, сапраўды, штось вялізнае ламала галінкі, прасякаючы сабе шлях скрозь гушчар.
- О, не, - праенчыў Рон. - О, не, О, не, о...
- Ціха, - у паніцы шыкнуў Гары. - Яно цябе пачуе.
- Пачуе мяне? - перапытаў Рон ненатуральна тонкім голасам. - Яно ўжо пачула Фанга!
У жаху яны замерлі і сталі чакаць, што будзе. Падавалася, навакольная цемра душыць на вочы. Раздаўся незразумелы ракочушчы гук - пасля чаго запанавала цішыня.
- Як ты думаеш, што гэта яно робіць? - спытаў Гары.
- Пэўна, збіраецца кінуцца, - адказаў Рон.
Яны чакалі, дрыжачы і не адважваясь паварушыцца.
- Можа, яно сышло? - прашаптаў Гары.
- Не ведаю...
Раптам, з правага боку, успыхнуў магутны промень святла, такі асляпляльны, што хлопцы мімавольна ўскінулі ўгору рукі і зачынілі вочы далонямі. Фанг завішчаў і пабег, але захраснуў у зарасніках цярноўніка і завішчаў яшчэ гучней.
- Гары! - выгукнуў Рон якія завагаліся ад палягчэння голасам. - Гары, гэта жа наша машына!
- Што?
- Ідзі сюды!
Гары слепа рынуўся за Роном па кірунку да святла, спатыкаючыся і ледзь не падаючы на збягу. Праз імгненне хлопцы выбеглі на маленькі прагал.
Машына містэра Уізлі, пустая, стаяла ў асяроддзі тоўстых дрэў пад шатамі густой лістоты і асляпляльна свяціла фарамі. Рон, разявіўшы рот, павольна пайшоў да яе, а яна паціху зрушылася да яго, як вялізны бірузовы сабака, які вітаў гаспадара.
- Яна жыла тут увесь гэты час! - захоплена выклікнуў Рон, абыходзячы аўтамабіль вакол. - Яна здзічэла...
Бакі машыны былі падрапаныя і абрынданыя брудам. Судзячы па ўсім, яна сапраўды прыстасавалася да самотнага жыцця ў лесе. У Фанга яна не выклікала даверу; сабака ціснуўся да ног Гары, і хлопчык адчуваў, як моцна той дрыжыць. Сам Гары, паміж тым, пачаў супакойвацца, дыханне стала не такім частым, і ён прыбраў чароўную палачку зваротна ў кішэню.
- А мы-та баяліся, што яна на нас нападзе! - сказаў Рон, прыхінаючыся да машыны і любоўна яе пагладжваючы. - Я усё думаў, куды яна дзелася?
Гары, прыжмурыўшы вочы, паглядзеў па баках, ці не бачна яшчэ павукоў, але тыя разбегліся ад яркага святла фар.
- Мы страцілі след, - сказаў ён. - Давай пойдзем і адшукаем іх.
Рон не адказаў. І не паварушыўся. Яго вока былі прыкаваныя да таго, што знаходзілася футах у дзесяці над зямлёй, прама за спіной у Гары. Твар Рона ад жаху стаў сіневата-шэрым.
У Гары нават не было часу азірнуцца. Раптам раздалася гучная пстрычка; нешта доўгае і валасатае абхапіла хлопчыка вакол поясу і падняло яго над зямлёй. Гары павіс тварам уніз. Ён завалтузіўся ў паніцы, спрабуючы вырвацца, зноў пачуў шчоўканне і ўбачыў, як ногі Рона таксама адрываюцца ад зямлі. Фанг віскатаў і скуголіў - а праз секунду нешта увалакло яго за дрэвы.
Вісячы ўніз галавой, Гары змог убачыць, што істота, якая яго схапіла, перасоўваецца на шасці неверагодна доўгіх, касматых нагах, а яго трымае двума пярэднімі прама пад парай чорных бліскучых клюшняй. Гары чуў, што ззаду перамяшчаецца яшчэ адна такая жа істота; яна, без сумнення, цягнула Рона. Акрамя таго, Гары чуў, як Фанг, адчайна скуголячы, спрабуе вырвацца з лап трэцяй пачвары. Сам Гары не мог бы закрычаць, нават калі бы захацеў, падавалася, голас яго застаўся на палянцы поруч машыны.
Ён не ўяўляў, колькі часу знаходзіцца ў лапах монстра; ён толькі зразумеў, што цемра нечакана рассеялася настолькі, што ён змог убачыць абсыпаную лістотай зямлю, якая кішэла павукамі. Выгнуўшы шыю, хлопчык здолеў разглядзець, што яго прыцягнулі на бок вялізнай лагчыны, дзе не раслі дрэвы - з прычыны чаго зоркі ярка, у агідных падрабязнасцях, асвятлялі самую жудасную сцэну, якую калі-небудзь даводзілася бачыць Гары.
Павукі. Не тыя маленечкія паучкі, якія ходзяць туды-сюды пад лісцем. Павукі памерам з ламавога каня, з васьмю вачамі, васьмю нагамі, чорныя, касматыя, гіганцкія. Масіўны прадстаўнік гэтай жудаснай пароды, які цягнуў у сваіх лапах Гары, спусціўся па стромкім схіле да мігатлівай купалападобнай павуціны ў самім цэнтры лагчыны. Яго субраты апанавалі ўсю прастору вакол гэтага купала, у захапленні клацаючы клюшнямі пры выглядзе надыходзячай здабычы.
Павук нечакана выпусціў Гары, і той прызямліўся на карачкі. Рон і Фанг зваліліся побач. Фанг больш не выў, толькі спалохана ціснуўся да зямлі. Выгляд Рона відавочна адлюстроўваў усё тое, што адчуваў у дадзены момант Гары. Рот у Рона быў адчынены ў нямым крыку жаху, вочы вылезлі з арбіт.
Гары раптам усвядоміў, што павук, збросіўшы яго на зямлю, нешта кажа. Разабраць, што менавіта, было складана - пры кожным слове павук клацал клюшнямі.
- Арагог! - заклікаў ён. - Арагог!