Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Ой, - сказаў Хагрыд, апускаючы зброю і здзіўлена гледзячы на госцяў. - Чаго вы тут забылі?

  - А гэта навошта? - уваходзячы ў дом, у сваю чаргу спытаў Гары і паказаў на арбалет.

  - Так, глупства... ні навошта, - проворчал Хагрыд. - Чакаю які-каго... усё роўна... садзіцеся... гарбаты згатую...

  Было відаць, што ён з цяжкасцю аддае сабе справаздачу ў тым, што робіць. Ён ледзь не заліў агонь у агмені, праліў туды ваду, і тут жа неасцярожным рухам рукі збіў са стала заварачны імбрычак.

  - Што з табой, Хагрыд? - спытаў Гары. - Ты ведаеш пра Герміёну?

  - Ага, ведаю, чуў, - адказаў Хагрыд злёгку вагаючымся голасам.

  Хагрыд стала зіркаў на дзверы. Ён наліў хлопчыкам па вялізнай кружцы кіпеню (пакуначкі з гарбатай пакласці забыў) і як раз выкладваў на талерку цвёрдыя лусты фруктовага пірага, калі раздаўся патрабавальны стук у дзверы.

  Хагрыд выпусціў пірог. Гары з Роном абмяняліся панічным поглядам, затым адным рухам накінулі на сябе плашч-нябачнік і адпаўзлі ў кут. Хагрыд упэўніўся, што хлопцаў не відаць і яшчэ раз расхінуў дзверы.

  - Добры вечар, Хагрыд.

  Прыйшоў Дамблдор з сур'ёзным, амаль суровым выразам твару. Следам за ім увайшоў чалавек вельмі дзіўнага выгляду.

  У незнаёмца былі сівыя ўскудлачаныя валасы і заклапочаны выраз твару. Апрануты ён быў у непрыдатныя адно да аднаго вопраткі: гарнітур у палоску, малінавы гальштук, доўгую чорную мантыю і пурпурныя востраносыя боты. Падпахай ён трымаў кацялок колеру ліпы.

  - Гэта татаў начальнік! - вытхнуўся Рон. - Карнэліюс Фадж, міністр магіі!

  Гары пхнуў Рона ў бок, каб той замоўк.

  Хагрыд спалатнеў і пакрыўся потам. Ён паваліўся на крэсла і паглядзеў спачатку на Дамблдора, потым на Карнэліюса Фаджа.

  - Дрэнныя справы, Хагрыд, - прамовіў Фадж адрывіста, - вельмі дрэнныя. Прыйшлося прыехаць. Чатыры нападу на магланароджаных. Справа зайшло занадта далёка. Міністэрства змушанае прымаць меры.

  - Я невінаваты, - пралапатаў Хагрыд, умольна гледзячы на Дамблдора, - вы ж ведаеце, я невінаваты, прафесар Дамблдор, сэр...

  - Я жадаў бы давесці да вашай звесткі, Карнэліюс, што я цалкам і цалкам давяраю Хагрыду, - нахмурыўся Дамблдор, гледзячы на Фаджа.

  - Паслухайце, Альбус, - ніякавата прамовіў Фадж, - мінулае Хагрыда працуе супраць яго. Міністэрства змушанае дзейнічаць - да нас паступілі сігналы ад чальцоў кіравання школы...

  - Я яшчэ раз паўтараю, Карнэліюс, што адхіленне Хагрыда не дасць ні найменшага выніку, - сказаў Дамблдор. У яго блакітных вачах гарэў такі агонь, якога Гары яшчэ ніколі ў іх не бачыў.

  - Паглядзіце на справу з майго боку, - прамармытаў Фадж, круцячы ў руках кацялок, - Я знаходжуся пад вялікім ціскам. Трэба, каб людзі бачылі, што я прымаю меры. Калі высвятліцца, што гэта не Хагрыд, то ён проста вернецца ў школу, і ніякіх пытанняў да яго больш не паўстане. Але я абавязаны забраць яго. Абавязаны. Калі бы я не павінен быў выконваць свае абавязкі...

  - Забраць мяне? - спытаў Хагрыд. Ён дрыжаў з галавы да ног. - Куды забраць?

  - Зусім ненадоўга, - адказаў Фадж, пазбягаючы погляду Хагрыда. - Гэтае не пакаранне, Хагрыд, хутчэй мера засцярогі. Калі зловяць кагосьці іншага, то цябе адразу жа адпусцяць з належнымі выбачэннямі...

  - Не ў Аскабан? - хрыпла праенчыў Хагрыд.

  Раней чым Фадж паспеў адказаць, зноў раздаўся гучны стук у дзверы.

 Дамблдор адкрыў. Гэтым разам Гары атрымаў локцем у бок; ён выдаў амаль што чутны выкрык.

  Містэр Люцыюс Малфой упэўнена ўвайшоў у халупу, захутаны ў доўгую чорную дарожную мантыю. На твары яго гуляла халодная, здаволеная ўсмешка. Фанг завыў.

  - Ужо тут, Фадж, - ухваляльна кіўнуў галавой ён, - малайчына, малайчына...

  - Табе чаго тут? - люта ўскінуўся Хагрыд. - Прэч з майго дому!

  - Дарагі вы мой, прашу, паверце, я не выпрабоўваю ні найменшага задавальнення ад знаходжання ў вашым - ммм - вы завеце гэта домам? - прамовіў Люцыюс Малфой, акідвая пагардлівым позіркам маленькую халупу. - Проста я прыбыў у школу, і мне паведамілі, што я магу знайсці дырэктара тут.

  - І чаго жа вы ад мяне жадаеце, Люцыюс? - спытаў Дамблдор. Ён казаў ветліва, але ў блакітных вачах па-ранейшаму шугаў агонь.

  - Жудасная вестка, Дамблдор, - гультаявата расцягваючы словы, сказаў Малфой і дастаў доўгі пергаментны скрутак, - але кіраванне школы лічыць, што надышоў час, калі вы павінны адступіць у бок. Вось загад аб адхіленні - з дванаццаццю подпісамі. Баюся, нам усім падаецца, што вы страцілі нюх. Колькі сёння адбылося нападаў? Яшчэ два? Такімі тэмпамі, у "Хогвартсе" зусім не застанецца магланароджаных, а ў сувязі з тым што мы ўсе ведаем, якая гэта будзе незаменная страта, не ці так?

  - Паслухайце, Люцыюс, - занепакоіўся Фадж. - Адхіліць Дамблдора - не, не - гэта апошняя рэч, якая нам патрэбна ў гэты момант...

  - Прызначэнне - або адхіленне - дырэктара заўсёды з'яўлялася прэрагатывай кіравання, Фадж, - роўным голасам сказаў містэр Малфой. - І, паколькі ў Дамблдора не атрымоўваецца спыніць маньяка...

  - Паслухайце, Малфой, калі ў Дамблдора не атрымалася, - настойліва вымавіў Фадж, над верхняй губой у яго выступіў пот, - то, я жадаю сказаць, каму тады атрымаецца?

  - Аб гэтым мы паклапоцімся, - з агіднай усмешкай адказаў містэр Малфой. - Але дванаццаць чальцоў кіравання прагаласавала за...

  Хагрыд ускочыў на ногі і змёў сваёй кашлатай галавой павуціну з столі.

  - А колькім ты пагражаў, шантажаваў, каб яны пагадзіліся, а, Малфой? - прароў ён.

  - Дарагі Хагрыд, гэты ваш несуцішны тэмперамент, ці ведаеце, аднойчы давядзе вас да бяды, - абыякава прамовіў містэр Малфой. - І ўжо ва ўсялякім разе я бы не раіў вам крычаць падобным чынам на ахоўнікаў Аскабана. Ім гэта зусім не спадабаецца.

 - Нельга чапаць Дамблдора! - заекатаў Хагрыд. Нямецкі дог Фанг сціснуўся і заскуголіў у сваім кошыку. - Забярэце яго, так ні адзін маглёныш не выжыве! Будуць яшчэ забойства!

 - Супакойся, Хагрыд, - строга загадаў Дамблдор і паглядзеў на Люцыюса Малфоя.

 - Калі кіраванне настойвае на маім адхіленні, Люцыюс, я, зразумела, адыйду ў бок...

 - Але... - заікнуўся Фадж.

 - Не! - завыў Хагрыд.

 Дамблдор не адводзіў сваіх блакітных вачэй ад халодных сталёвых вачэй Люцыюса Малфоя.

 - Аднак, - працягваў Дамблдор, прамаўляючы словы павольна і паасобна, каб ніхто нічога не прапусціў, - я сапраўды пакіну гэтую школу толькі тады, калі тут не застанецца аніводнаго адданага мне чалавека. Акрамя таго, у сценах "Хогвартса" тыя, каму патрэбна дапамога, заўсёды змогуць знайсці яе.

 Нейкую дзель секунды Гары быў амаль упэўнены, што Дамблдор кінуў вокамгненны погляд у кут, дзе стаялі яны з Роном.

 - Як файна, - кінуў Малфой, кланяясь. - Нам усім будзе бракаваць вашага - ммм - у вышэйшай ступені своеасаблівага метаду вядзення спраў, Альбус. Мне застаецца толькі выказаць надзею, што ваш паслядоўнік здолее прадухіліць любыя - як там? - забойства.

 Ён расхінуў дзверы халупы перад Дамблдорам і з паклонам праводзіў яго. Фадж, па-ранейшаму ніякавата перабіраўшы у руках поля кацялка, чакаў, пакуль Хагрыд выйдзе наперадзе яго, але Хагрыд не рухаўся. Волат зрабіў глыбокі ўдых і, дбайна падбіраючы словы, сказаў у прастору:

 - Калі хто жадае чаго высвятліць, так яму трэба ісці за павукамі. Яны вывядуць куды трэба! Вось чаго я скажу.

 Фадж утаропіўся на яго ў найпоўным здзіўленні.

 - Усё, іду, - сказаў Хагрыд, накідваючы на плечы кратовае футра. Але, ужо амаль на парозе, ён зноў спыніўся і зноў гучна сказаў у прастору: - і камусьці прыйдзецца карміць Фанга, пакуль мяне няма.

 Дзверы з грукатам зачынілася, і Рон вылез з-пад плашча.

 - Ну мы і ўляпаліся, - хрыпла заявіў ён. - Дамблдора няма. Школу вось-вось зачыняць. Вось убачыш, заўтра зноў пачнуцца напады.

 Фанг завыў і стаў скрыгатацца ў зачыненыя дзверы.

— РАЗДЗЕЛ XV —

Арагог

Да замка падкрадалася лета; неба і возера набылі аднолькавае барвенкавае адценне; вялізныя, памерам з качан капусты, кветкі распусціліся ў цяпліцах. Але, як бы добры ні быў выгляд з вокнаў, без Хагрыда, які расхаджваў бы па двары разам са сваім нязменным ценем - Фангам - усё падавалася не такім як трэба. Зрэшты, усярэдзіне замка Гары пераследвала сапраўды такое жа адчуванне: справы ішлі зусім дрэнна.

 Гары з Ронам жадалі наведаць Герміёну, але, як высвятлілася, у лякарню зараз не пускалі наведвальнікаў.

 - Мы больш не можам рызыкаваць, - суровым голасам паведаміла мадам Помфры, зусім ледзь-ледзь прыадчыніўшы дзверы. - Не-не, выбачыце, але мы баімся, што злачынец можа пракрасціся ў палаты і прыкончыць гэтых няшчасных...

 З адсутнасцю Дамблдора халодны жах паралізаваў насельнікаў замка. Стваралася ўражанне, што сонечныя промні даходзілі да сценаў, але нейкім чынам адмаўляліся пранікаць у вокны. У школе не відаць было ніводнага твара, не абхопленага трывогай або страхам; калі раптам і раздаваўся смех, то гучаў ён пранізліва і ненатуральна і неўзабаве абрываўся.