Раптам усё закруцілася, цемра стала непранікальнай; Гары адчуў, што падае і, з шумам, прызямліўся на ўласны ложак ў спальні "Грыфіндора", рукі-ногі ў розныя бакі. Дзённік Рэдла ляжаў у яго на жываце.
Ён не паспеў нават перавесці дыханне, як адчынілася дзверы і ўвайшоў Рон.
- Вось ты дзе, - сказаў Рон.
Гары сеў. Ён змакрэў і моцна дрыжаў.
- Што здарылася? - занепакоіўся Рон.
- Гэта быў Хагрыд, Рон. Хагрыд адкрыў Таемны Пакой пяцьдзесят гадоў таму.
— РАЗДЗЕЛ XIV —
Карнэліюс Фадж
Гары, Рон і Герміёна даўно ведалі, што за Хагрыдом водзіцца адзін грашок - хваравітая любасць да вялізных і небяспечных істот. Чаго каштаваў дракон, якога Хагрыд летась спрабаваў выгадаваць у сваёй бярвеністай хатцы, або гіганцкі трохгаловы сабака, які атрымаў любаснае імя "Флуфі". Можна было не сумнявацца ў тым, што і ў юныя гады Хагрыд валодаў тымі жа якасцямі і, пазнаўшы аб існаванні ў замку монстра, пайшоў бы на ўсё, абы ўбачыць яго хоць крайком вока. Хагрыд, хутчэй за ўсё, пашкадаваў бы пачвару, якая сядзела пад замком і вырашыў бы даць яму магчымасць расцерці шматлікія ногі; перад разумовым позіркам у Гары паўстаў такі малюначак: трынаццацігадовы Хагрыд спрабуе надзець на монстра нашыйнік з ланцужком. Сапраўды таксама Гары быў упэўнены, што ні ў трынаццаць гадоў, ні зараз, Хагрыд не быў здольны кагось забіць.
Гары амаль што шкадаваў, што знайшоў спосаб зносін з дзённікам Рэдла. Рон з Герміёнай зноў і зноў прымушалі яго распавядаць аб убачаным; яго ўжо нудзіла ад гэтых пераказванняў і ад бясконцых абмеркаванняў, якія за імі йшлі.
- Рэдл напэўна схапіў не таго, каго трэба, - сказала Герміёна. - І наогул, можа быць, на людзей нападаў зусім іншы монстар...
- У нас тут што, монстрапарк? - сумна спытаў Рон.
- Але мы заўсёды ведалі, што Хагрыда выключылі, - няшчасным голасам вымавіў Гары. - А напады, мабыць, спыніліся пасля таго, як яго выкінулі з школы. У адваротным выпадку, Рэдлу не далі бы прыза.
Рон паспрабаваў змяніць пласцінку.
- А Рэдл і напраўду падобны на Персі... Ну, хто яго прымушаў данасіць на Хагрыда?
- Але ж пачвара кагосьці забіла, Рон, - нагадала Герміёна.
- А Рэдлу трэба было вяртацца ў маглаўскі дзіцячы дом, - дадаў Гары. - Я не магу вінаваціць яго за тое, што ён жадаў застацца ў школе...
- А ты ж сустрэўся з Хагрыдам на Цямрэчным завулку, памятаеш, Гары?
- Ён купляў сродак ад пажадлівых смоўжняў! - выпаліў Гары.
Усе трое замоўклі. Пасля працяглай паўзы Герміёна адважылася задаць непакоіўшае усіх далікатнае пытанне:
- Як вы думаеце, можа, варта спытаць аб гэтым самога Хагрыда?
- Ага, нанесці яму прыемны візіт, - з'едліва сказаў Рон. - Прывет, Хагрыд. Скажы, ты калі-небудзь выпускаў у замку на волю каго-небудзь шалёнага і касматага?
Урэшце рэшт было вырашанае нічога не казаць Хагрыду, калі толькі не адбудзецца яшчэ адзін напад, і, паколькі дні праходзілі за днямі, а бесцялеснага голасу больш не было чуваць, хлопцы сталі спадзявацца, што ім ніколі не прыйдзецца пытаць брамніка, завошта яго выключылі з школы. Прайшло ўжо амаль чатыры месяца з тых часоў, як Скамянелі Джасцін і Амаль Безгаловы Нік, і грамадская думка была такая, што той хто нападаў, хто бы ён ні быў, выдаліўся назаўжды. Піўзу нарэшце надакучыла яго песенька "Ах, Потэр-бруднотар", Эрні Макміллан аднойчы на гербалогіі цалкам ветліва папытаў Гары перадаць яму вядро з паганкамі, а ў сакавіку ў цяпліцы нумар тры мандраганяткі закацілі шумную, разудалую вечарынку. Прафесар Спроўт была па-за сябе ад шчасця.
- Як толькі яны пачнуць лазіць адзін аднаму ў чыгуны, гэта будзе азначаць, што яны канчаткова паспелі, - радасна паведаміла яна Гары. - І тады мы зможам ажывіць нашых бедных пацярпелых.
Падчас велікодных вакацыяў у другакласнікаў з'явілася новая тэма для разважанняў. Настаў час выбіраць прадметы для вывучэння ў трэцім класе. Герміёна, у адрозненне ад шматлікіх, падышла да гэтага пытання са ўсёй сур'ёзнасцю.
- Гэта паўплывае на ўсё наша далейшае жыццё! - заявіла яна Гары і Рону, у той час як усе яны ўважліва вывучалі спіс прадметаў і прастаўлялі галачкі.
- Я жадаю толькі аднаго - кінуць зеллеварэнне, - сказаў Гары.
- Нельга, - змрочна буркнуў Рон. - Усе старыя прадметы застаюцца, а то я бы адмовіўся займацца абаронай ад сіл зла.
- Але ж гэта такі важны прадмет!
- Толькі не з такім настаўнікам, як Локхард, - сказаў Рон. - Мяне асабіста ён навучыў аднаму, як выпускаць эльфіек з клеткі.
Нэвіл Лонгбатам атрымоўваў шматлікія лісты ад сваякоў, прычым кожны раіў нешта сваё. Ушчэнт заблытаўшыся і занепакоены, Нэвіл вадзіл носам па спісе, высунуўшы язык, і пытаў навакольных, што, па іх меркаванню, цяжэй: арыфмантыка або вывучэнне старажытных рун. Дын Томас, які, як і Гары, вырас сярод маглаў, вырашыў пытанне наступным чынам. Ён зачыніў вочы і ткнуў чароўнай палачкай у спіс, пасля чаго запісаўся на тыя прадметы, якія яна паказала. Герміёна ні ў каго рады не пытала, проста запісалася на ўсё.
Гары толькі крыва ўсміхнуўся, калі ўявіў сабе, як бы ён абмяркоўваў сваю далейшую чароўную кар'еру з дзядзькоў Вернанам і цёткай Петуніей. Пры ўсім пры тым, у яго не тое каб зусім не было настаўнікаў: Персі Уізлі з задавальненнем падзяліўся з ім досведам.
- Усё залежыць ад таго, чым ты жадаеш заняцца, Гары, - вымавіў ён. - Ніколі не рана падумаць аб будучыні, так што я рэкамендаваў бы табе вылучыць вяшчунства. Потым, наконт маглазнаўства ходзяць гутаркі, што гэта, для дурняў, але маё асабістае меркаванне такое, што трэба мець вельмі выразныя паданні аб нечароўным свеце, асабліва, калі ты збіраешся працаваць у цесным кантакце з ім - паглядзі на майго бацьку, ён выбраў справу з магламі. Мой брат Чарлі заўсёды кахаў праводзіць час на прыродзе, таму ён вылучыў сыход за чароўнымі істотамі. Трэба выкарыстаць свае моцныя бакі, Гары.
Аднак, адзінае, у чым Гары сапраўды быў добры, так гэта ў квідытче. Скончылася тым, што ён вылучыў тыя жа самыя прадметы, што і Рон, разважыўшы так: калі ён апынецца ў іх поўнай бездар’ю, то, прынамсі, побач з ім будзе хтосьці, хто зможа дапамагчы.
У наступным квідытчным матчы "Грыфіндор" гуляў супраць "Хафлпафа ". Вуд настаяў, каб каманда трэніравалася штодзень пасля вячэры, і ў Гары, апроч квідытча і Хатніх заданняў, зусім ні на што не заставалася часу. Тым не менш, трэніроўкі сталі не такімі складанымі, і ўжо, прынамсі, не такімі мокрымі, таму ўвечар перад суботнім матчам Гары накіроўваўся ў Грыфіндорскую спальню, каб пакласці на месца мятлу, з прыемным адчуваннем, што шанцы "Грыфіндора" атрымаць кубак школы вельмі і вельмі высокія.
Але яго добры настрой не падоўжылася доўга. На вяршыні лесвіцы, вядучай у спальню, ён выявіў Нэвіля, блізкага да роспачу.
- Гары... я не ведаю, хто гэта зрабіў... я толькі што ўвайшоў...
Са страхам гледзячы на Гары, Нэвіл расхінуў дзверы.
Паўсюль былі раскіданыя рэчы з Гарынага куфара. Мантыя валялася разарваная. Прасціны былі сарваныя з ложка, і ўсе скрыні тумбачкі высунутыя, а іх змесціва расшвыряна па матрацы.
Расчыніўшы рот, Гары павольна падышоў да ложка па старонках, выдраным з "Турнэ з тролямі". Нэвіл дапамог заслаць бялізну. Увайшлі Рон, Дын і Шэймас. Дын гучна вылаяўся.
- Хто гэта тут усё раскідаў, а, Гары?
- Паняцці не маю, - адказаў засмучаны хлопчык. Рон у гэты час даследаваў раскіданую вопратку. Усе кішэні былі вывернутыя вонкі.
- Хтосьці нешта шукаў, - сказаў Рон. - Паглядзі, нічога не знікла?
Гары стаў падбіраць рэчы і кідаць іх у куфар. І толькі тады, калі ён адправіў на месца апошнюю з Локхардаўскіх кніг, да яго раптам дайшло:
- Дзённік Рэдла знік!
- Што?!
Гары матнуў галавой у бок дзвярэй, і яны з Ронам вышлі. Яны паспешна спусціліся ў агульную гасціную і селі побач з Герміёной, якая чытала "Адаптаваныя старажытныя руны".
Пазнаўшы навіны, Герміёна жахнулася.
- Але ж... толькі хтосьці з "Грыфіндора" мог выкрасці... ніхто больш не ведае пароля...
- Цалкам дакладна, - пацвердзіў Гары.
Прачнуўшыся на наступны дзень, яны ўбачылі, што на вуліцы асляпляльна ярка ззяе сонца і дзьме найсвежы ветрык.
- Ідэальныя ўмовы для квідытча! - радасна паведаміў Вуд за Грыфіндорскім сталом, нагружаючы амлетам талеркі гульцоў сваёй каманды. - Гары, давай-ка сюды, табе трэба як след падсілкавацца.
Гары ўважліва вывучаў тых, хто сядзеў за сталом свайго каледжа, гадаючы, ці не сядзіць новы ўладальнік дзённіка Рэдла прама ў яго перад носам. Герміёна настойліва раіла паведаміць аб крадзяжы, але Гары такая думка не падабалася. Тады яму бы прыйшлося распавесці настаўнікам аб дзённіку ўсе падрабязнасці, а бо невядома, колькі чалавек з іх ведае, завошта Хагрыд быў выключаны пяцьдзесят гадоў таму. Гары не жадаў зноў выцягваць на святло гэтую цёмную гісторыю.