Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

 Гары весь час паўтараў пра сябе апошнія словы Дамблдора: "я сапраўды пакіну гэтую школу толькі тады, калі тут не застанецца ні аднаго адданага мне чалавека. Акрамя таго, у сценах "Хогвартса" тыя, каму патрэбна дапамога, заўсёды змогуць знайсці яе." Ды толькі што толку ад гэтых слоў? Каго пэўна можна папытаць аб дапамозе, калі ўсё да адзінага перапуджаныя да смерці?

 Намёк Хагрыда пра павукоў зразумець было значна лягчэй - бяда ў тым, што ў замку, падаецца, не засталося ні аднаго павука, за якім можна было бы пайсці. Усюды, дзе бы ні апынуўся Гары, ён шукаў павукоў, Рон дапамагаў яму (праўда, вельмі неахвотна). Зразумела, ім моцна перашкаджала тое, што зараз яны не маглі перасоўвацца па замку самастойна, а абавязаныя былі хадзіць вялікімі групамі разам з іншымі Грыфіндорцамі. Практычна ўсе вучні былі задаволеныя, што іх паўсюль суправаджаюць настаўнікі, але Гары знаходзіў гэта вельмі нязручным.

 І усёткі быў адзін чалавек, які адкрыта атрымліваў асалоду ад атмасферай усеагульнага страху і падазронасці. Драко Малфой расхаджваў па школе так ганарліва, як быццам яго вырабілі ў лепшыя вучні. Гары ніяк не мог узяць да галавы, чым так задаволены Драко. Але вось аднойчы на зеллеварэнні, праз два тыдня пасля таго, як забралі Дамблдора і Хагрыда, Гары, седзячы за спіной у Малфоя, падслухаў яго гутарку з Крэбам і Гойлам.

 - Я заўсёды разлічваў, што менавіта мой бацька пазбавіць школу ад Дамблдора, - упіваўся Малфой, нават не робячы спроб панізіць голас. - Памятаеце, я казаў вам, ён лічыць, што Дамблдор - самы дрэнны дырэктар, які калі-небудзь кіраваў "Хогвартсем". Можа быць, зараз мы нарэшце атрымаем нармалёвага дырэктара. Кагось, хто не захоча зачыняць Таемны Пакой. Дарэчы, МакГонагал таксама доўга не пратрымаецца, яна так, толькі замяшчае...

 Снэйп прайшоў паблізу Гары, не сказаўшы ні словы з нагоды адсутнасці Герміёны.

 - Сэр, - гучна спытаў Малфой, - сэр, чаму бы вам не стаць дырэктарам школы?

 - Кіньце, Малфой, - вымавіў Снэйп, але яго тонкія вусны разпаўзліся ў задаволенай усмешцы, якую ён не здолеў схаваць. - Прафесар Дамблдор усяго толькі адхілены па рашэнні кіравання. Адважуся выказаць здагадку, што досыць хутка ён ізноў прыступіць да сваіх абавязкаў.

 - Вядома, - ухмыльнуўся Малфой. - Але вы, сэр, вы бы абавязкова атрымалі татаў голас, калі бы захацелі выставіць сваёй кандыдатуру на гэты пост - я абавязкова скажу таце, што вы самы лепшы настаўнік у школе, сэр...

 Снэйп, задаволена крывячы вусны, працягваў расхаджваць па класе, да шчасця, не зазначыўшы, як Шэймас Фініган прыкінуўся, быццам яго вырвала ў кацёл.

 - Здзіўляюся, як гэта яшчэ не ўсё маглы сабралі сваё барахло, - не сцішаўся Малфой. - Спрачаюся на пяць галлеонов, што наступная ахвяра абавязкова памрэ. Шкада, гэта будзе не Грэнджэр...

 У гэты момант празваніў звон - да шчасця; пры апошніх словах Малфоя Рон саскочыў са крэсла, але, у агульнай сумятні канчатка ўроку, яго спроба трэснуць Драко па мордзе прайшла незаўважанай.

 - Пусці, я яго ўрою, - рыкаў і дзёрся Рон, а Гары і Дын віселі ў яго на руках. - Мне пляваць, мне нават палачка не патрэбна, я яго галаруч задушу...

 - Паспяшайцеся, я павінен адвесці вас на гербалогію, - раўнуў Снэйп па-над галовамі, і клас адправіўся разам, з Гары, Ронам і Дынам у ар'ергардзе. Рон усё яшчэ спрабаваў вызваліцца. Адпусцілі яго толькі тады, калі Снэйп вывеў хлопцаў з замка, і яны праз гарод накіраваліся да цяпліц.

 На гербалогіі заняткі праходзілі ў паціснутай атмасферы; з шэрагаў навучэнцаў выбылі ўжо двое: Джасцін і Герміёна.

 Прафесар Спроўт загадала правесці абразанне абісінскага фігісмаслама. Гары адправіўся выкінуць бярэмя абрэзаных галінак у кампостную кучу і сапхнуўся тварам да твару з Эрні Макмілланом. Эрні набраў паветру і, вельмі афіцыйным тонам, абвясціў:

 - Я жадаю табе сказаць, Гары, што я вельмі шкадую аб тым, што падазраваў цябе. Я ведаю, ты ніколі бы не прычыніў шкоды Герміёне Грэнджэр, таму я прыношу табе свае выбачэнні за ўсю тую лухту, якую пра цябе казаў. Мы, як гаворыцца, зараз у адной лодцы і, увогуле...

 Ён працягнуў пульхнае руку, і Гары паціснуў яе.

 Эрні і яго сяброўка Ханна падышлі і заняліся тым жа фігісмасламам, што і Гары з Роном.

 - Гэты тып Драко, - сказаў Эрні, абломваючы сухія сучкі, - па-мойму, жудасна задаволены тым, што адбываецца, вам не падаецца? Ведаеце, што я думаю? Я думаю, Нашчадак Слізэрына - ён!

 - Які ты разумны, - сказаў Рон. У адрозненне ад Гары, ён не быў гатовы так лёгка прабачыць Эрні.

 - А ты таксама думаеш, што гэта Малфой, так, Гары? - спытаў Эрні.

 - Не, - адказаў Гары так цвёрда, што і Эрні, і Ханна здзіўлена паглядзелі на яго.

 І тут Гары сёе-тое зазначыў.

 Некалькіх вялікіх павукоў паўзлі да зямлі па іншым боку шкла, выцягнуўшыся ненатуральна роўнай лініяй, нібы іх задачай было патрапіць у нейкае загадзя вядомае месца па найкароткім шляху. Гары стукнуў Рона па руцэ секатарам.

 - Ой! Ты што?...

 Гары паказаў на павукоў. Моцна прыжмурыўшыся ад яркага сонца, ён вачыма прасачыў за імі.

 - Так, - сказаў Рон, дарэмна спрабуючы выглядаць узрадаваным. - Але мы жа не можам сачыць за імі зараз...

 Эрні і Ханна прыслухваліся з цікаўнасцю.

 Вочы ў Гары ўсё больш звужаліся, па меры таго, як выдаляліся павукі. Калі яны ідуць у нейкае прызначанае месца, то няма ніякіх сумненняў у тым, куды яны рана або позна прыйдуць.

 - Здаецца, яны накіроўваюцца ў Забаронены лес...

 Гэта знервавала Рона яшчэ больш.

 Пасля ўроку прафесар Спроўт праводзіла клас на абарону ад сіл зла. Гары з Ронам адсталі ад астатніх, каб спакойна паразмаўляць.

 - Прыйдзецца зноў скарыстацца плашчом-нябачнікам, - сказаў Гары. - Можна ўзяць з сабою Фанга. Ён абвык бываць у Забароненым лесу з Хагрыдам, можа быць, ён нам чымсьці дапаможа...

 - Сапраўды, - пагадзіўся Рон. Ён круціў у руках сваю чароўную палачку. - А там... там, у Забароненым лесу, быццам бы пярэваратні? - нібы нядбайна спытаў ён, калі хлопчыкі, як звычайна на ўроках  Локхарда, паселі за заднюю парту.

 Аддаючы перавагу не адказваць на апошняе пытанне, Гары сказаў:

 - Добрыя істоты там таксама ёсць. Кентаўры, напрыклад, або аднарогі...

 Рон яшчэ ні разу не быў у Забароненым лесу. А Гары пабываў там усяго адзін раз, пасля чаго вельмі спадзяваўся, што ніколі больш туды не патрапіць.

  Локхард бестурботнай птушачкай запырхнуў у клас. Усе вочы ўтаропіліся на яго з здзіўленнем. У астатніх настаўнікаў усмешка ўжо даўно не з'яўлялася на тварах, але  Локхард быў жыццярадасны як заўсёды.

 - Гэй, народ! - бадзёра крыкнуў ён, іскруючыся ад шчасця. -  Што за выцягнутыя твары?

Народ абмяняўся раздражнёнымі поглядамі і нічога не адказаў.

 - Хіба вы, хлопцы, не разумееце, - заказаў  Локхард павольна, амаль па складах, так, як быццам вучыў у школе для разумова-адсталых, - што небяспека абмінула! Вінаваты злоўлены...

 - Хто гэта сказаў? - гучна паведаміўся Дын Томас.

 - Мой любасны юнак, міністр магіі не арыштаваў бы Хагрыда, калі бы не быў на сто адсоткаў упэўнены, што той вінаваты, - сказаў  Локхард тонам чалавека, змушанага тлумачыць, што адзін плюс адзін будзе два.

 - О, так, зразумела, - крыкнуў Рон яшчэ гучней Дзіна.

 - Цешу сябе надзеяй, што ведаю больш аб арышце Хагрыда, чым вы, містэр Уізлі, - самаздаволена кінуў  Локхард.

 Рон пачаў было казаць, што ён, не надта, у гэтым не ўпэўнены, але спыніўся пасярод прапановы, таму што Гары моцна штурхнуў яго пад сталом.

 - Нас там не было, ты што, забыў? - прашыпеў Гары кутком рота.

 Аднак, агідная весялосць  Локхарда, яго намёкі на тое, што ён заўсёды падазраваў, што ў Хагрыде няма анічога добрага, яго ўпэўненасць, што ўсё няшчасці скончыліся, давялі Гары да таго, што ён сур'езна дужаўся з жаданнем запуліць "Вячэрай з упірамі"  Локхарду ў лоб. Замест гэтага ён задаволіўся тым, што напісаў Рону занатоўку: "Давай пойдзем сёння ўначы".

 Рон прачытаў занатоўку, праглынуў сліну і скасіў вочы на пустое месца побач з сабою. Звычайна там сядзела Герміёна. Гэтае гледзішча, падобна, умацавала яго дух, і ён сцвярджальна кіўнуў.

 Агульная гасціная "Грыфіндора" апошні час заўсёды была перапоўненая, таму што з шасці гадзін вечара Грыфіндорцам нікуды нельга было адлучацца. Акрамя таго, мелася невычарпальная тэма для гутаркі, таму ў гасцінай нават пасля дванаццаці абавязкова хтосьці сядзеў.

 Гары забраў плашч-нябачнік з куфара адразу пасля вячэры і правёў вечар, седзячы на ім, у чаканні, пакуль спусцее гасціная. Фрэд з Джорджам прымусілі Гары і Рона гуляць у хлапушкі, а прыцішэлая Джыні смутна назірала за імі з крэсла, дзе звычайна сядзела Герміёна. Гары з Роном знарок прайгравалі, каб гульня хутчэй скончылася, але, нягледзячы на гэта, пераваліла за апоўнач, калі двайняты і Джыні нарэшце-то адправіліся спаць.

 Гары і Рон дачакаліся, калі да іх данясуцца гукі двух зачыніўшыхся дзвярэй, схапілі плашч, ахінуліся ў яго і вылезлі праз адтуліну за партрэтам.