Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - З хвіліны на хвіліну прыйдзе пошта - спадзяюся, Па дашле ўсё, што я забыў.

  Гары толькі што прыступіў да аўсянай кашы, як над галавой раздаўся цалкам чаканы шоргат крылаў, у вокны імклівым струменем улілося больш сотні сов. Яны пачалі кружыць пад столлю і скідаць лісты і пасылкі на весяла размаўляўшых дзяцей. Вялікі бясформенны скрутак бухнуўся на галаву Нэвілу, а яшчэ праз секунду штосьці шэрае звалілася ў гарлач, які служыў падстаўкай для кніжкі Герміёне, і ўсіх запырскала малаком з пёрамі.

  - Эроў! - выгукнуў Рон, выцягваючы зліплага пугача за лапкі. Ён быў без прытомнасці і паваліўся на стол ножкамі ўверх, і які захраснуў у дзюбе вільготным чырвоным канвертам.

  - О не… - прашаптаў Рон.

  - Усё нармалёва, ён жывы, - супакоіла Герміёна, злёгеньку патыкаўшы Эроў кончыкам пальца.

 -  Ды не ў гэтым справа - а вось у гэтым.

  Рон паказваў на чырвоны канверт. Гары не ўбачыў у ім нічога асаблівага, затое і Рон, і Нэвіл пазіралі на канверт з такім жахам, быццам чакалі, што ён вось-вось падарвецца.

  - У чым справа? - спытаў Гары.

  - Яна… яна паслала мне Лямантоўку, - слабым голасам адказаў Рон.

  - Лепш адкрый, Рон, - параіў Нэвіл збянтэжаным шэптам. - Будзе толькі горш, калі не адкрыеш. Я аднойчы таксама атрымаў, ад бабулі, і не адкрыў і, - ён сутаргава праглынуў, -  гэта быў кашмар.

  Гары перавёў погляд з закамянелых твараў прыяцеляў на чырвоны канверт.

  - А што такое Лямантоўка? - спытаў ён.

  Аднак, увага Рона была цалкам прыкавана да ліста, які ўжо пачынаў дыміцца па баках.

  - Адкрый, - настойліва казаў Нэвіл, - і праз некалькі хвілін усё ўжо скончыцца…

  Рон працягнуў калаціўшуюся руку, вызваліў канверт з дзюбы Эроў і, калі вырашыўшыся, разарваў яго. Нэвіл затыкнуў вушы пальцамі. Праз дзель секунды Гары зразумеў, чаму.   Спачатку ён вырашыў, што ліст і сапраўды падарвалася; вялізная зала да бакоў запоўніўся такім громам, што пыл пасыпалася з столі.

  - КРАСЦІ МАШЫНЫ, ДЫ НА ІХ МЕСЦЫ Я БЫ ЦЯБЕ АБАВЯЗКОВА ВЫКЛЮЧЫЛА, ВОСЬ ПАЧАКАЙ, Я ДА ЦЯБЕ ДАБЯРУСЯ, ТАБЕ НЕ ПРЫЙШЛО ДА ГАЛАВЫ, ШТО МЫ З БАЦЬКАМ МАГЛІ ПАДУМАЦЬ, КАЛІ УБАЧЫЛІ, ШТО МАШЫНЫ НЯМА…

  Ад лямантаў місіс Уізлі, стократна ўзмоцненых, талеркі і лыжкі на стале задрыжалі. Крыкі аглушальным рэхам адлюстроўваліся ад каменных сценаў. Народ пачаў абгортвацца, каб паглядзець, хто гэта атрымаў Лямантоўку, і Рон уціснуўся ў крэсла так, што над сталом быў бачны адзін толькі барвяны ілоб.

  - АТРЫМАЛІ УВЕЧАРЫ ЛІСТ АД ДАМБЛДОРА, Я БАЯЛАСЯ, БАЦЬКА ПАМРЭ АД СОРАМУ, ЦЯБЕ ХІБА ТАК ВЫХОЎВАЛІ, ВЫ З ГАРЫ МАГЛІ ЗАГІНУЦЬ…

  Ну вось і да мяне дабраліся, падумаў Гары. Ён з усіх сіл імкнуўся не прыслухвацца да гэтага голасу, які застаўляў барабанныя перапонкі пульсаваць ад болю.

  - ГЭТА ЖУДАСНА - БАЦЬКУ НА ПРАЦЫ ЧАКАЕ СЛУЖБОВАЕ РАССЛЕДАВАННЕ, УСЁ З-ЗА ЦЯБЕ - ЯШЧЭ РАЗ ШТО-НЕБУДЗЬ ВЫТВАРЫШ, І МЫ ЗАБЯРЭМ ЦЯБЕ З ШКОЛЫ, ЗРАЗУМЕЛА?

  Запанавала звеняшчая цішыня. Чырвоны канверт, даўно ўжо выпаўшы у Рона з рук, заняўся язычкамі яркага полымя і хутка ператварыўся ў попел. Рон і Гары сядзелі  ашаломленыя і застылыя, як быццам іх толькі што накрыла прыліўной хваляй. Хтосьці пасмяяўся, пахіхікаў, але неўзабаве цурчанне гутарак  за сталамі аднавілася.

  Герміёна зачыніла "Ваяж з вампірам" і паглядзела на верхавіну Рона.

  - Не ведаю, чаго ты чакаў, Рон, але ты…

  - Толькі не гавары, што я гэта заслужыў, - адгыркнуўся Рон.

  Гары адсунуў кашу. У яго ўсё ўсярэдзіне палала ад пачуцця віны. Містэра Уізлі чакае службовае расследаванне. І гэта пасля ўсяго, што бацькі Рона зрабілі для яго улетку…

  Але разважаць на гэтую тэму не было часу; да Грыфіндорскага стала падышла прафесар МакГонагал і стала раздаваць новы расклад. Гары ўзяў лісток і ўбачыў, што ў іх зараз дзве пары гербалогіі з хафлпафцамі-першакласнікамі.

  Гары, Рон і Герміёна разам вышлі з замка, прайшлі праз гарод і накіраваліся да цяпліц, у якіх утрымоўваліся чароўныя расліны. Лямантоўка апынулася да лепшага прынамсі ў адным: Герміёна, падобна, палічыла, што хлопцы досыць пакараныя і стала ставіцца да іх з ранейшай прыязнасцю.

  Падыдучы да цяпліцы, яны ўбачылі, што ўвесь астатні клас памкнуўся ў дзвярэй у чаканні прафесара Спроўт. Не паспелі Гары, Рон і Герміёна далучыцца да іх, як настаўніца з'явілася ў поле зроку - яна ішла па газоне імклівай хадой у суправаджэнні Гілдэроя Локхарда. Рукі прафесара Спроўт былі ўсё ў бінтах, і Гары, адчуўшы чарговы дакор сумлення, убачыў удалечыні Дракучую вярбу, на некаторыя галіны якой былі накладзеныя шыны.

  Прафесар Спроўт была невысокай, карчакаватай ведзьмай. Свае разлетаючыеся ў бакі валасы яна затуляла залатаным капялюшом; на вопратцы і пад пазногцямі ў яе было годзе землі; цётка Петунія звалілася бы ў непрытомнасць ад аднаго яе выгляду. Гілдэрой Локхард, у сваю чаргу, быў бездакорны ў элегантна развеваючайся вопрадцы бірузовага колеру, залатыя валасы ззялі пад ідэальна размешчаным на галаве бірузовым капялюшом з залатым кантам. 

  - О, дабрыдзень! - радасна ўскрыкнуў  Локхард, прамяніста ўсміхаючыся сыйшоўшымся. -   А я вось паказваў прафесару Спроўт, як трэба правільна лячыць Дракучыя вербы! Але мне бы не хацелася, каб у вас стварылася ўражанне, што я лепш разбіраюся ў гербалогіі, чым яна! Проста ў маіх экзатычных падарожжах мне давялося сустрэцца з некалькімі такімі дрэвамі…

  - Сёння - цяпліца нумар тры, хлопцы! - гучней, чым трэба, выгукнула прафесар Спроўт. Яна выглядала відавочна раздражнёнай і была зусім не падобная на саму сябе, звычайна вясёлую і незласлівую.

  Сярод хлопцаў прабег зацікаўлены шэпаток. Раней ім даводзілася працаваць толькі ў цяпліцы нумар адзін - а ў цяпліцы нумар тры ўтрымоўваліся куды цікавейшыя і небяспечныя расліны. Прафесар Спроўт зняла з пояса вялікі ключ і адамкнула дзверы. Да Гары данёсся запах вільготнай зямлі і ўгнаенняў, змяшаны з цяжкім водарам вялізных, памерам з парасон, кветак, звісаўшых з столі. Гары рушыў была услед за Роном і Герміёной унутр, але тут яго нагнала рука  Локхарда.

  - Гары! Жадаў з табой паразмаўляць - вы бо не супраць, калі ён спозніцца на пару хвілін, праўда, дарагая Спроўт?

  Судзячы па незадаволенай грымасе, прафесар Спроўт яшчэ як пярэчыла, але  Локхард сказаў: "Вось і добра" і зачыніў дзверы ў цяпліцу прама ёй у твар.

  - Гары, - вымавіў  Локхард і пагушкаў галавой, яго вялікія белыя зубы зазіхацелі ў сонечным святле, - Гары, Гары, Гары.

  Нават і не спрабуючы нічога зразумець, Гары маўчаў.

  - Калі я пазнаў… ды што там казаць, усё гэта цалкам і цалкам мая віна. Гатовы быў  даць сам сабе штурхяля.

  Гары не меў ні найменшага падання, аб чым кажа настаўнік. Ён ужо памкнуўся прызнаць гэта ўслых, але  Локхард працягнуў:

  - Не памятаю, калі яшчэ я быў гэтак узрушаны. Прыляцець у "Хогвартс" на машыне!   Зразумела, я адразу зразумеў, чаму ты так паступіў. Гэта так ясна. Гары,  Гары, Гары.

Дзіўна, як яму атрымоўвалася дэманстраваць кожны свой выдатны зуб, нават калі ён маўчаў.

  - Гэта з-за мяне ў табе нарадзілася смага вядомасці, так бо? - сказаў  Локхард. - Я цябе заразіў. З-за мяне ты патрапіў на першую старонку газеты і захацеў патрапіць туды зноў.

  - Вядома, не, прафесар, проста…

  - Гары, Гары, Гары, - перабіў  Локхард, працягваючы руку і хапляючы хлопчыка за плячо, - я ўсё разумею. Цалкам натуральна, спазнаўшы аднойчы, жадаць яшчэ, - і я вінавачу сябе ў тым, што даў табе, вобразна кажучы, адкусіць першы кавалак. Слава стукнула табе ў галаву - але ці бачыш, юнак, нельга жа лётаць на машынах, каб цябе зазначылі. Супакойся трохі, ачуйся, добра? У цябе наперадзе яшчэ безліч часу. Так, так, я, вядома, ведаю, аб чым ты зараз думаеш! "Добра яму казаць, калі ён сам даўно ўжо сусветна вядомы вядзьмак!" Але калі мне было дванаццаць, я сапраўды гэтак жа быў ніхто, нішто і клікаць нікім - як і ты зараз. Ну, гэта значыць, зразумела, аб табе хтосьці нешта чуў, усе гэтыя твае справы з Тым-Кага-Не-Трэба-Называць! - ён кінуў погляд на маланкападобны шнар на ілбу ў Гары. - Зразумела, зразумела, што гэта зусім не тое, што выйграць пяць раз запар прэміі часопіса "Ведзьмапалітэн" за самую абаяльную ўсмешку, як я - але бо гэта толькі пачатак, Гары, толькі пачатак.

  Ён па-змоўніцку падміргнуў і выдаліўся элегантнай хадой. Некалькі секунд Гары стаяў як  прыгваждзенны да месца, потым, успомніўшы, што яму трэба быць на ўроку, адкрыў дзверы цяпліцы і праслізнуў унутр.

  Прафесар Спроўт стаяла ў цэнтры цяпліцы за козламі. На іх ляжала прыкладна дваццаць пар разнаколерных пухнатых слухавак. Калі Гары заняў сваё месца паміж Ронам і Герміёнай, прафесар Спроўт сказала:

  - Сёння мы будзем перасаджваць мандрагору. Хто-небудзь можа распавесці, якія асаблівасці гэтай расліны?

  Ніхто не здзівіўся, што рука Герміёны першай ускінулася ўверх.

  - Мандрагора - гэты вельмі моцны аднаўляючы сродак, - пачала распавядаць Герміёна ў сваёй звычайнай манеры, так, як быццам праглынула падручнік, - ім звычайна вярталі ў нармальны стан людзей, якія былі ў нешта пераўтвораныя або замоўленыя.