Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

 - Да справы, Гары, - сказаў нарэшце Рэдл, усё яшчэ не ў сілах перастаць усміхацца. -  Двойчы - у тваім мінулым, у маім будучыні - мы сустракаліся. І двойчы мне не атрымоўвалася забіць цябе. Як ты змог застацца ў жывых? Распавядзі мне ўсё. Чым даўжэй будзеш казаць, тым даўжэй пражывеш.

 Гары ліхаманкава ўзважваў свае шанцы. У Рэдла палачка. У яго, у Гары – Фоўкс і шапка-размеркавальніца. Ні то, ні іншае не вельмі падыходзіць для дуэлі. Ды ўжо, справа труба... чым даўжэй Рэдл стаіць тут, тым больш жыцці выцякае з Джыні...  Гары зазначыў, што контуры фігуры Рэдля становяцца ўсё выразней, сам ён усё больш знаходзіць цела...   Калі ўжо ім наканавана пазмагацца адно з адным, то чым хутчэй, тым лепш.

 - Ніхто не ведае, чаму ты страціў чароўныя сілы, калі спрабаваў забіць мяне, - сцісла адказаў Гары. - Я таксама не ведаю. Але затое я ведаю, чаму ты не змог забіць мяне. Таму што маё маці аддала за мяне сваё жыццё. Мая звычайная, магланароджаная маці, - дадаў ён, дрыжачы ад падаўляемага гневу. - Яна не дала табе забіць мяне. А я бачыў цябе сучаснага, летась. Ты - нікуды не прыдатная разваліна. Ты ледзь жывы. Вось куды прывялі цябе твае чароўныя сілы. Ты змушаны хавацца. Ты пачвара, гідкі, гадкі...

  Твар Рэдла сказіўся. Затым ён вымусіў свае рысы скласціся ў жудасную, злавесную  ўсмешку.

  - Вось, стала быць, як. Тваё маці аддала за цябе сваё жыццё. Згодзен, гэта моцны контрзаклён. Зараз зразумела... у канчатковым рахунку, у табе няма нічога асаблівага. Ці бачыш, я ніяк не мог зразумець: паміж намі ёсць штосьці да дзівацтва агульнае. Ты, дакладна, і сам гэта зазначыў.. Абодва паўкроўкі, сіроты, выхаваныя ў маглаў. Абодва змеевусныя - магчыма, адзіныя двое ў "Хогвартсе" пасля самога вялікага Слізэрына. Мы нават знешне падобныя... але, як высвятляецца, ты выратаваўся ад мяне ўсяго толькі дзякуючы шчаслівай выпадковасці. Гэта ўсё, што я жадаў ведаць.

  Гары стаяў і, унутрана сціснуўшыся, чакаў, калі Рэдл узмахне палачкай. У гэты час крывая ўсмешка на твары ў Рэдля зноў стала шырэй.

  - Вось што, Гары, я жадаю падаць табе невялікі ўрок. Давай-ка помераемся сіламі: Лорд Вальдэморт, Нашчадак Салазара Слізэрына, супраць знакамітага Гары Потэра і той зброі, якім у Дамблдора хапіла розуму яго забяспечыць...

  Ён з грэблівым здзіўленнем кінуў погляд на Фоўкса і шапку-размеркавальніцу і адышоў.   Гары, у якога страх хутка распаўсюджваўся па целе, паралізуючы ногі, зачаравана сачыў за Рэдлам. Той спыніўся паміж высокімі калонамі і падняў вочы да каменнай маскі Слізэрына, панаваўшай высока ў паўцемры. Рэдл шырока расчыніў рот і сыкнуў - але   Гары зразумеў усё яго слова...

 - Пагавары са мной, Слізэрын, найвялікшы з Чацвёркі Хогвартс...

  Гары разгарнуўся на абсцасах, каб таксама паглядзець на статую. Фоўкс пахіснуўся ў яго на плячы.

  Вялізны твар Слізэрына заварушыўся. Агорнуты жахам, Гары ўбачыў, як адчыняецца гіганцкі рот - шырэй, шырэй, пакуль нарэшце рот не ператварыўся ў вялізную дзіру.

І штосьці варушылася ўсярэдзіне гэтай дзіры. Штосьці выпаўзала з яе глыбінь.

  Гары несвядома адступіўся. Ён працягваў адыходзіць назад, пакуль не стукнуўся ў сцяну Пакою. Ён дужа заплюшчыў вочы і ў гэты момант адчуў, што Фоўкс узлятае з яго пляча. Фенікс закрануў хлопчыка крылом па шчацэ. Гары жадаў закрычаць: "Не пакідай мяне!", ды толькі што можа зрабіць фенікс супраць Караля Змей?

  Штосьці неверагоднае звалілася на пол Пакою. Гары нават адчуў вібрацыю - ён ведаў, што адбываецца, ён адчуваў гэта, нават не адчыняючы вока, бачыў, як змей выпаўзае з рота Слізэрына, разгортваючы кольцы жахлівага цела. Затым раздалося шыпенне Рэдла:

  - Забі яго.

  Васіліск набліжаўся да Гары; хлопчык чуў, як цяжкае цела змея грузна слізгае па пыльнай падлозе. Не адчыняючы вока, Гары слепа зашпуляўся, растапырыўшы рукі, спрабуючы намацаць шлях - Вальдэморт рагатаў...

  Гары спатыкнуўся. Ён цяжка паваліўся на пол і адчуў прысмак крыві ў роту - змей быў літаральна ў фуце ад яго, было чуваць яго набліжэнне...

  Угары справа падарваўся гучны, плююшчыйся гук, і нешта цяжкае абрынулася на Гары з такой моцай, што ён са ўсяго маху ўрэзаўся ў сцяну. Вось-вось у яго цела павінны ўсадзіцца атрутныя іклы... Ён чуў звар'яцелае шыпенне, чуў, як нешта люта б'ецца аб калоны...

Ён нічога не змог з сабою зрабіць - і мімавольна прыадчыніў вочы, досыць шырока, каб бачыць, што адбываецца.

  Адсунуўшыся ад Гары, вялізны ярка-зялёны змей падняў высока ў паветра тоўстае, як ствол дуба, цела і п'яна вадзіў непрыгожай, быццам адрубленнай галавой паміж калонамі. Гары дробна дрыжаў і быў гатовы адразу зачыніць вочы, калі змей абярнецца. Тут ён зразумеў, што жа адцягнула змея.

  Фоўкс кружыў вакол яго галавы, і васіліск кідаўся на фенікса, агаліўшы доўгія і тонкія як шаблі іклы...

  Фоўкс нырнуў. Яго доўгая залатая дзюба на імгненне зніла з вачэй, і раптам фантан цёмнай крыві пырснуў на пол. Змяіны хвост зашпуляўся з боку ў бок, цудам не закрануўшы   Гары, і, раней, чым хлопчык паспеў зачыніць вочы, змей абярнуўся - Гары апынуўся тварам да твару з пачварай і ўбачыў, што абодва вялізных вытарашчаных вока выдзяўбаныя феніксам; кроў струменілася на пол, і змей шыпеў у агоніі.

  - НЕ! - пачуў Гары лямант Рэдла. - ПАКІНЬ ПТУШКУ! ПАКІНЬ ПТУШКУ! ХЛАПЧУК ЗЗАДУ ЦЯБЕ! ШУКАЙ ЯГО ПА ПАХУ! ЗАБІ ЯГО!

  Аслеплены змей пахіснуўся, збіты з толку, але па-ранейшаму смяротны. Фоўкс кругамі лётаў у яго над галавой, трубячы сваю тужлівую песню, час ад часу ўтыкаючыся дзюбай у лускаваты нос, па якім безупынна лілася кроў.

  - Дапамажыце, дапамажыце, - як вар'ят, мармытаў Гары, - хто-небудзь... хоць хто-небудзь...

 Змяіны хвост зноў хвастануў па падлозе. Гары прыхіліўся. Нешта мяккае стукнулася яму ў твар.

Васіліск выпадкова шпурнуў у рукі хлопчыку шапку-размеркавальніцу. Гары схапіў яе. Гэта было ўсё, што ў яго заставалася, апошні шанец - ён насунуў шапку на галаву і кінуўся на пол. Васіліск у гэты час зноў махнуў хвастом.

  Дапамажыце - дапамажыце - думаў Гары пад шапкай, з усіх сіл зажмурыўшы вочы. Калі ласка, дапамажыце...

  Адказу не было. Замест гэтага, шапка сціснулася, як быццам схопленая цвёрдай рукой.

Нешта вельмі цяжкае і цвёрдае звалілася Гары на галаву, ён амаль пазбавіўся прытомнасці. З вачэй паляцелі зоркі. Ён схапіў шапку за кончык, каб сцягнуць яе з галавы і адчуў пад ёй нешта доўгае і цвёрдае.

  Усярэдзіне шапкі з'явіўся мігатлівы срэбны меч, упрыгожаны рубінамі велічынёй з курынае яйка.

  - ЗАБІ ХЛАПЧУКА! ПАКІНЬ ПТУШКУ! ХЛАПЧУК ЗЗАДУ! НЮХАЙ - ТЫ ПАЧУЕШ ЯГО!

  Гары ўжо стаяў на нагах. Ён прыгатаваўся да нападу. Галава васіліска хілілася да падлогі, цела выгіналася, удараючыся аб калоны - змей круціўся ў пошуках ахвяры. Гары бачыў вялізныя, скрываўленыя вачніцы, пашча, разяўленую так шырока, што ён мог бы праваліцца туды цалкам, пашча з двума шэрагамі зубоў, доўгіх як шаблі, тонкіх, вільготна бліскучых, атрутных...

  Змей напаў усляпую - Гары ўвярнуўся, і змей стукнуўся аб сцяну Пакою. Пачвара зноў кінулася, і яго раздвоены язык крануў Гары ўзбоч. Хлопчык аберуч падняў меч...

  Васіліск зноў кінуўся, і гэтым разам кідок апраўдаў сябе - Гары ўсім целам наваліўся на меч  і ўсадзіў яго ў неба пачвары...

  Але, калі цёплая кроў заструменілася па яго руках, ён адчуў пякучы боль трохі вышэй локця. Адзін з доўгіх, смяротных зубоў утыкаўся ўсё глыбей і глыбей у руку, і рука зламалася, калі змей пачаў хіліцца набок і нарэшце зваліўся, выгінаючыся, на пол.

  Гары саслізнуў па сцяне. Ён ухапіўся за зуб, які распаўсюджваў яд па целе і выдраў яго з рукі. Ён аддаваў сабе справаздачу ў тым, што ўжо занадта позна. Адчайны, да беласці ў вачах, боль павольна, але дакладна разлівалася па целе. Ён адшпурнуў зуб і замутненнымі вачамі глядзеў, як кроў праступае на вопратцы. Пакой стаў рашчыняцца ў цьмяным кружэнні.

  Паблізу пранеслася малінавая пляма, і Гары пачуў ззаду сябе ціхае клацаніе кіпцюроў.

  - Фоўкс, - невыразна прамармытаў Гары, - ты быў выдатны, Фоўкс...

  Ён адчуў, як фенікс паклаў сваю прыгожую галаву на то месца, дзе змяіны зуб усадзіўся яму ў руку.

  Ён пачуў удалечыні крокі, і на яго насунулася змрочны цень.

  - Табе канец, Гары Потэр, - сказаў зверху голас Рэдла. - Канец. Нават Дамблдорава птушка разумее гэта. Бачыш, што яна робіць, Потэр? Яна плача.

  Гары міргнуў. Контуры галавы Фоўкса перад ім вачамі то знаходзілі фокус, то зноў станавіліся размытымі. Буйныя як жамчужыны слязы сцякалі па ільсняных пёрах.

  - Я буду сядзець тут і глядзець, як ты паміраеш, Гары Потэр. Не спяшайся. У мяне годзе часу.

  У Гары пачатку круцілася галава. І усё вакол таксама закруцілася.

  - Вось як памірае знакаміты Гары Потэр, - дзесьці далёка вымавіў голас Рэдла. - Адзін у Таемным Пакоі, забыты сябрамі, пераможаны нарэшце Чорным Лордам, якому ён гэтак неразумна кінуў выклік. Хутка ты сустрэнешся са сваёй дарогай бруднакроўнай матуляй, Гары... Яна купіла табе жаласныя дванаццаць год жыцця... але Лорд Вальдэморт усё роўна нагнаў цябе. Бо ты заўсёды ведаў, што гэта здарыцца....