Локхарда ўштурхнулі першым. Гары са злараднасцю адзначыў, што настаўнік трасецца ад страху.
Плакса Міртл сядзела на крайку апошняга ўнітаза.
- А, гэта ты, - чмыхнула яна, зазначыўшы Гары. - Чаго табе гэтым разам?
- Я жадаю ведаць, як ты памерла, - спытаў Гары.
У імгненне вока Міртл змянілася да непазнавальнасці. Яна праззяла ад шчасця, як быццам ёй адвеку не задавалі такога прыемнага пытання.
- Оооооо, гэта было вужакі-а-а-сно, - са смакам пачаткі распавядаць яна. - Гэта здарылася прама тут. Я памерла ў гэтай самой кабінцы. Я так добра ўсё памятаю. Я схавалася, таму што Алівія Хорнбі цвяліла мяне з-за акуляраў. Я замкнула дзверы і стала плакаць, а потым пачула, што хтосьці ўвайшоў. І сказаў нешта незразумелае. На іншай мове, я так думаю. Але, насамрэч, мяне здзівіла тое, што гэта казаў хлопчык. Я адкрыла дзверы, каб сказаць яму, што яму сюды нельга, каб ён ішоў у свой туалет, і тут... - Міртл шматзначна перавяла дух, яе твар ззяў, - я памерла.
- Чаму? - спытаў Гары.
- Адкуль я ведаю, - адказала Міртл страшным шэптам. - Я толькі памятаю два вялізных, гіганцкіх, жоўтых вока. Маё цела як быццам скамянела, потым я паляцела прочкі... - яна летуценна паглядзела на Гары. - А потым я зноў вярнулася. Разумееш, я вырашыла пераследваць Алівію Хорнбі. Каб, ужо яна пашкадавала, што смяялася над маімі акулярамі.
- А дзе менавіта ты бачыла гэтыя вочы? - спытаў Гары.
- Дзесьці там, - нявызначана паказала Міртл у бок ракавіны насупраць яе ўнітаза.
Гары з Роном кінуліся туды. Локхард стаяў далёка ззаду, з выразам смяротнага жаху на твары.
У ракавіне не было нічога незвычайнага. Яны вывучылі яе цаля за цаляй, усярэдзіне і знадворку, уключаючы трубы пад ёй. І тут Гары ўбачыў: на адным з бакоў меднага краніка быў надрапаны малюначак: маленечкая змейка.
- Гэты кран ніколі не працаваў, - радасна паведаміла Міртл, калі хлопцы паспрабавалі адкруціць яго.
- Гары, - шапнуў Рон. - Скажы што-небудзь. Што-небудзь на серпентарго.
- Але... - Гары ўзмоцнена задумаўся. Тыя два разы, калі яму атрымоўвалася заказаць на серпентарго, ён аказваўся тварам да твару са змяёй. Ён засяродзіўся на мініятурнай гравіроўцы, імкнучыся сабе уявіць, што гэта - сапраўдная змяя.
- Адкрыйся, - сказаў ён.
І азірнуўся на Рона.
- Ангельскі, - пагушкаў галавой Рон.
Гары зноў угледзеўся ў змейку і загадаў сабе паверыць, што перад ім жывая змяя.
- Адкрыйся, - сказаў ён.
Але пачуў зусім не гэтыя словы; дзіўнае шыпенне вырвалася ў яго з рота. Кран заззяў асляпляльным алмазным святлом і стаў круціцца. У наступную жа секунду ракавіна пачала рухацца; дакладней сказаць, яна кудысьці знікла, пакінуўшы адчыненым уваход у трубу, шырокую настолькі, што сталы чалавек лёгка мог бы праваліцца ў яе.
Гары пачуў сутаргавы выдых Рона і зноў падняў вочы. Ён зразумеў, што яму трэба рабіць, ён вырашыўся.
- Я спускаюся ўніз, - рашуча абвясціў ён.
Ён ужо не мог спыніцца, толькі не зараз, калі яны знайшлі ўваход у Таемны пакой, не зараз, калі з'явіўся жаласны, нікчэмны, амаль безнадзейны, але ўсёткі шанец выратаваць Джыні.
- Я з табой, - сказаў Рон.
Паўстала паўза.
- Я наўрадці магу быць вам карысны, - нядбайна кінуў Локхард, і на яго твары з'явіўся цень былой усмешкі. - Я усяго толькі...
Ён паклаў было далонь на ручку дзвярэй, але хлопчыкі выставілі на яго чароўныя палачкі.
- Пайдзеце першым! - загадаў Рон.
З белым як мел тварам, без палачкі, Локхард наблізіўся да дзіры.
- Хлопчыкі, - прашаптаў ён ледзьве чуваць, - хлопчыкі, якая ў гэтым карысць?
Гары палачкай падштурхнуў яго ў спіну. Локхард апусціў ногі ў трубу.
- Я праўда не думаю, - пачаў ён, але Рон штурхнуў яго, і ён саслізнуў уніз і знік са зроку. Гары адразу жа рушыў услед за ім. Ён асцярожна апусціўся ў трубу і адчапіў рукі.
Гэта было бясконцае, слізкае падзенне ў апраметнай цемры. Ён ледзь адрозніваў іншыя трубы, адыходзячыя ў бакі ва ўсіх кірунках, але ні адна не была такой шырокай, як гэтая. Труба выгіналася, выварочваючы кудысьці, няўхільна апускаючыся ўсё ўніз і ўніз, і Гары зразумеў, што яны падаюць значна ніжэй узроўня школьных падзямелляў. Ззаду сябе ён чуў Рона, які глуха стукаўся аб сценцы на паваротах.
Затым, як раз калі Гары стаў трывожыцца аб тым, што будзе, калі яны зваляцца на зямлю, падзенне скончылася; ён стрэліў з трубы і з вільготным гукам плюхнулся на мокры пол цёмнага каменнага тунэлю, досыць высокага для таго, каб можна было ўстаць ва ўвесь рост. Локхард як раз паднімаўся ледзь убаку, пакрыты сліззю і белы як прывід. Гары адсунуўся, і з трубы са свістам выляцеў Рон.
- Мы, пэўна, на шмат міль пад замкам, - сказаў Гары, і яго голас рэхам адклікаўся ў цемры тунэлю.
- А можа, нават пад возерам, - дадаў Рон, узіраючыся ў чарноцце пакрытых сліззю сценаў.
Усе трое звярнуліся і паглядзелі ў зыходзячую кудысьці змрочную прастору.
- Люмос! - прамармытаў Гары палачцы, і тая запалілася. - Пайшлі, - паклікаў ён Рона і Локхарда, і яны адправіліся, гучна пляскаючы па мокрай падлозе.
У тунэлі было так цёмна, што яны ледзь маглі бачыць на пару крокаў наперад. Іх цені на вільготных сценах у святле чароўнай палачкі выглядалі страшнымі пачварамі. Яны асцярожна прасоўваліся наперад.
- Памятайце, - папярэдзіў Гары ціха, - найменшы шоргат, і вы адразу жа зачыняеце вочы.
Але ў тунэлі было ціха як у магіле. Першым нечаканым гукам было гучнае храбусценне, якое раздалося, калі Рон наступіў на штосьці, што апынулася пацучыным чэрапам. Гары апусціў палачку ніжэй, каб агледзець пол і ўбачыў, што той усеяны костачкамі дробных жывёлін. Старанна праганяючы ўсякую думку аб тым, як будзе выглядаць Джыні, калі яны знойдуць яе, Гары асцярожна пачаў паварочваць за кут - труба рэзка выгіналася.
- Гары... там нешта ёсць... - хрыпла сказаў Рон, хапляючы Гары за плячо.
Яны застыглі, чакаючы. Гары адрозніваў толькі разьбяныя контуры чагосьці вялізнага, што ляжала пасярод тунэлю. Яно не варушылася.
- Можа, яно спіць? - звярнуўся ён ледзьве чутна, абгортваючыся да сваіх спадарожнікаў. Локхард заціскаў вочы рукамі. Гары зноў зірнуў на штосьці. Сэрца яго білася так хутка, што ў грудзі было балюча.
Вельмі-вельмі павольна, прыжмурыўшы вочы наколькі было магчыма, Гары зрушыўся наперад з высока паднятай чароўнай палачкай.
Промень святла зваліўся на гіганцкую пустую змяіную скуру яркага атрутна-зялёнага колеру. Яна мудрагеліста выгіналася на паў тунэлю. Істота, якая збросіла гэтую шкуру, не магло быць менш дваццаці футаў у даўжыню.
- Жудасць, - слабым голасам вымавіў Рон.
Ззаду нечакана прычуўся нейкаі рух. У Гілдэроя Локхарда падхіліліся калены.
- Уставай! - рэзка сказаў Рон, пагрозліва тыкаючы палачкай.
Локхард падняўся на ногі - пасля чаго, імкліва нырнуўшы, кінуўся на Рона і зваліў яго на зямлю.
Гары скокнуў да іх, але было занадта позна - Локхард ужо паднімаўся, цяжка дыхаючы, з палачкай Рона ў руцэ і з зіхатлівай усмешкай на твары.
- Прыгода скончанае, хлопчыкі! - пераможна крыкнуў ён. - Я аднясу кавалак гэтай шкуры зваротна ў школу, скажу, што было позна ратаваць дзяўчынку, і што вы двое, да няшчасця, страцілі памяць пры позірку на яе знявечанае цела - усё, скажыце сваёй памяці "да пабачэння!"
Ён узмахнуў над галавой абкручанай калдалентой палачкай і выгукнуў: "Аблівіато!".
Раздаўся магутны выбух, параўнальны з выбухам невялікай бомбы. Гары абхапіў рукамі галаву і пабег, спатыкнуўшыся на кольцах змяінай шкуры, ратуючыся ад вялізных груд, якія падалі з столі. У наступнае імгненне, ён ужо стаяў у адзіноце, гледзячы на высахлую перад ім сцяну абваліўшыхся камянёў.
- Рон! - крыкнуў ён. - Ты ў парадку? Рон!
- Я тут! - данёсся прыглушоны голас Рона з-за завалы. - Я у парадку - а вось гэты ідыёт не - яго шыбанула залпам...
Раздаўся глухі гук удару і гучнае "оуу!". Падаецца, Рон штурхнуў Локхарда куды не трэба было.
- І што зараз? - безнадзейна спытаў голас Рона. - Нам не прайсці - гэта зойме цэлую вечнасць...
Гары зірнуў на столь. На ёй з'явіліся вялізныя расколіны. Ён ніколі да гэтага не разбіваў з дапамогай магіі такую тоўстую сцяну, і спрабаваць зараз не жадаў, момант непрыдатны - што, калі заваліць увесь тунэль?
З-за сцены данёсся гук яшчэ аднаго ўдару і яшчэ адно "оуу!". Яны губляюць час. Джыні знаходзіцца ў Таемным пакоі ужо шмат гадзін... У Гары не заставалася ніякага іншага выхаду.
- Чакайце тут, - крыкнуў ён Рону. - З Локхардам. А я пайду... Калі не вярнуся праз гадзіну...
Павісла цяжкае маўчанне.
- Я паспрабую разабраць завалу, - сказаў Рон, відавочна намагаючыся суняць дрыготку ў голасе, - Каб... каб ты мог прайсці назад. І яшчэ, Гары...
- Убачымся, - сказаў Гары, паспрабаваўшы надаць свайму голасу хоць крышачку ўпэўненасці.
І, трымаючыся пустой змяінай шкуры, адправіўся ўдалечыню.