Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

   - О, так, сэр, - сур'ёзна сказаў Добі, - Добі прыйшоў сказаць вам, сэр… гэта нялёгка, сэр… Добі нават не ведае, з чаго пачаць…

   - Прысаджвайцеся, - ветліва прапанаваў Гары, паказваючы на ложак.

   Да яго найвялікшага жаху, эльф раптам вельмі гучна зарыдаў.

   - П-п-прыса-а-а-джвайцеся…, - скуголіў ён, - ніколі… ніколі раней…

   Гары пачуў, што галасы ўнізе на секунду сціхлі.

   - Прабачце, - прашаптаў ён, - я зусім не хацеў вас пакрыўдзіць і наогул…

   - Пакрыўдзіць Добі! - захлынуўся эльф. - Добі яшчэ ніхто ніколі не прапаноўваў сесці… ні адзін вядзьмак… як роўнаму…

   Гары, спрабуючы адначасова казаць "шшш" і рабіць спачуваючы выраз твару, праводзіў Добі да ложка, дзе той сеў, ікаючы, падобны на вялікую выродлівую ляльку. Нарэшце ён здолеў узяць сябе ў рукі, і ўтаропіўся на Гары сваімі вялізнымі вачыма з выразам слязлівай любові.

   - Напэўна, вам не часта сустракаліся прыстойныя ведзьмакі, - паспрабаваў падхрабрыць яго Гары.

   Добі патрос галавой. Затым, без усякага папярэджання, ён ускочыў і прыняўся біцца галавой у шыбу з лямантамі: "Дрэнны Добі! Дрэнны Добі!"

   - Не трэба - што вы робіце? - сыкнуў Гары, падляцеўшы да эльфа і адцягнуўшы яго ад вакна - Хэдвіг прачнулася, выдала нейкі пранізлівы енк і забіла крыламі па клетцы.

   - Добі павінен пакараць сябе, сэр, - растлумачыў эльф. Вочы ў яго злёгку з'ехалі да пераносся. - Добі ледзь было не сказаў дрэннае пра сваю сям'ю, сэр…

   - Сям'ю?

   - Чароўную сям'ю, у якой Добі служыць, сэр… Добі - Хатні эльф… абавязаны служыць аднаму дому, вечна…

   - А яны ведаюць, што вы тут? - пацікавіўся Гары.

   Добі здрыгануўся.

   - О, не, сэр, не… Добі давядзецца балюча пакараць сябе за прыход сюды, сэр. За гэта Добі давядзецца прышчыкнуць сабе вушы дзверцамі духоўкі. Калі б яны толькі ведалі, сэр…

   - Але хіба яны не заўважаць, што вы прышчыкнулі вушы?

   - Добі сумняваецца ў гэтым, сэр. Добі часта даводзіцца караць сябе за што-небудзь, сэр. Яны лёгка мірацца з гэтым, сэр. Часам яны нават нагадваюць Добі, што таму варта пакараць сябе…

   - Але чаму вы не сыйдзеце? Не збяжыце?

   - Хатні эльф павінен быць выпушчаны на волю, сэр. А гэтая сям'я ніколі не адпусціць Добі… Добі будзе служыць ім, пакуль не памрэ, сэр…

   - Та-а-а-к… - працягнуў Гары, - а я яшчэ скарджуся, што павінен прабыць тут нейкія жаласныя чатыры тыдні. Параўнаць з вашай сямейкай, дык Дурслі пададуцца анёламі. А хто-небудзь можа вам дапамагчы? Я, напрыклад?

Амаль адразу ж Гары пашкадаваў, што заказаў аб гэтым. Добі выліўся ўдзячнымі стогнамі.

   - Калі ласка, - у роспачы зашаптаў Гары, - калі ласка, паводзьце сябе цішэй. Калі Дурслі пачуюць, калі толькі даведаюцца, што ў мяне хтосьці ёсць…

   - Гары Потэр пытаецца, ці можа ён дапамагчы Добі… Добі чуў пра вашую веліч, сэр, але пра вашую дабрыню Добі нічога не ведаў…

   Пачырванеўшы, Гары сказаў:

   - Усе, што вы чулі пра маю веліч - жудаснае глупства. Бо я нават не лепшы вучань, лепшая Герміёна, яна…

   Але ён тут жа змоўк, таму што ўспамінаць пра Герміёну было цяжка.

   - Гары Потэр сарамлівы і сціплы, - з глыбокай пашанай вымавіў Добі, ягоныя шарападобныя вочы палалі ад захаплення. - Гары Потэр не ўзгадвае сваю перамогу над Тым-Каго-Нельга-Называць…

   - Над Вальдэмортам? - не падумаўшы, ляпнуў Гары.

   Добі заціснуў далонькамі свае вялікія вушы і праенчыў:

   - Ах, не вымаўляеце гэтае імя, сэр! Не вымаўляеце!

   - Прабачце, - папрасіў прабачэння Гары, - я ведаю, шмат каму гэта не падабаецца. Вось мой сябар Рон…

   І асёкся - успамін пра Рона таксама прычыняў боль.

   Добі нахіліўся бліжэй да Гары, свецячы вачыма.

  - Добі чуў, - хрыпла заказаў ён, - што ўсяго некалькі тыдняў таму Гары Потэр сустрэўся з Цёмным Лордам у другі раз … і што Гары Потэр зноў пазбег смерці.

   Гары кіўнуў, і вочы Добі маментальна напоўніліся слязьмі.

  - Ах, сэр, - праенчыў ён, выціраючы твар кутком зашмальцаванай навалачкі, у якую быў апрануты. - Гары Потэр доблесны і адважны! Ён адважна сустрэў ужо столькі небяспек! Але Добі прыйшоў, каб абараніць Гары Потэра, перасцерагчы яго, нават калі потым давядзецца прышчыкнуць сабе вушы дзверцамі духоўкі… Гары Потэр не павінны вяртацца ў "Хогвартс".

   Наступіла цішыня, якая парушалася толькі голасам дзядзькі Вернана ўнізе і пазвякваннем нажоў і відэльцаў.

   - Ш-што? - заікаючыся, вымавіў Гары. - Але мне трэба вярнуцца - семестр пачынаецца першага верасня. Гэта ж усё, што ў мяне ёсць, без гэтага я б не выжыў. Вы не ведаеце, як мне тут. Я тут - чужы! Я павінен быць у сваім свеце - у "Хогвартсе".

   - Не, не, не, - выкрыкнуў Добі і затрос галавой так, што вушы запляскалі па шчоках. - Гары Потэр павінен заставацца там, дзе для яго бяспечна. Ён занадта вялікі, занадта высакародны, каб яго страціць. Калі Гары Потэр вернецца ў "Хогвартс", ён падвергне сябе смяротнай небяспецы.

   - Чаму? - здзівіўся Гары.

   - Існуе змова, Гары Потэр. Змова, з-за якой жудасныя падзеі павінны адбыцца сёлета ў "Хогвартсе", школе чарадзейства і ведзьмінскіх мастацтваў, - прашаптаў Добі, раптам задрыжэўшы ўсім целам. - Добі ведае аб гэтым ужо даўно, сэр. Гары Потэр не павінны падвяргаць сябе такой рызыцы. Ён занадта важны для нас, сэр!

   - Якія яшчэ жудасныя падзеі? - адразу ж спытаў Гары. - Чыя змова?

   Добі выдаў дзіўны здаўлены гук і з сілай стукнуўся галавой па сцяне.

   - Добра! – сказаў Гары, хапаючы эльфа за руку. - Не можаце сказаць - не трэба. Я зразумеў. Але нашто паведамляць аб гэтым мне? - Раптоўная, малапрыемная думка наведала яго. - Чакайце! Ці правільна я разумею, што гэта датычыцца Вал… прабачце! - Самі-Ведаеце-Каго? Так? Кіўніце або матніце галавой, - паспешліва дадаў ён, бо галава Добі ізноў апынулася ў небяспечнай блізкасці ад сцяны.

   Вельмі-вельмі павольна, Добі паматляў галавой.

  - Не, не Таго-Каго-Нельга-Называць, сэр…

   Але Добі пашырыў вочы і відавочна ўсяляк спрабаваў на нешта намякнуць. Гары, тым не менш, ніяк не мог зразумець, на што.

   - У яго ж няма брата, дакладна?

   Добі патрос галавой і яшчэ болей вытарашчыў вочы.

  - Ну тады я і не ведаю, хто б яшчэ мог валодаць дастатковай сілай, каб выклікаць у "Хогвартсе" жудасныя падзеі, - сказаў Гары. - Я хачу сказаць, там Дамблдор… Вы ж ведаеце, хто такі Дамблдор?

   Добі паважна схіліў галаву.

  - Альбус Дамблдор - найвялікшы дырэктар за ўсю гісторыю "Хогвартса". Добі ведае гэта, сэр. Добі чуў, што магічныя здольнасці Дамблдора маглі пасупернічаць са здольнасцямі Таго-Каго-Нельга-Называць у яго лепшыя часы. Але, сэр… - голас Добі зваліўся да настойлівага шэпту, - ёсць сілы, якімі Дамблдор не можа… сілы, якімі ні адзін прыстойны вядзьмак…

І, перш чым Гары паспеў спыніць яго, Добі саскочыў з ложка, схапіў настольную лямпу і прыняўся біць сябе па галаве.

   Унізе запанавала цішыня. Праз дзве секунды Гары, у якога кроў з шумам запульсіявала ў галаве, пачуў, што дзядзька Вернан ідзе да лесвіцы, кажучы на хаду:

  - Гэта, пэўна, наш Дадлі зноў пакінуў тэлевізар уключаным!

  - Хутчэй у шафу! - прашыпеў Гары, запіхваючы Добі і зачыняючы за ім дзверцы. Сам ён ледзь паспеў кінуцца на ложак, як ручка дзвярэй павярнулася.

  - Якога – д’ябла – ты - сабе - дазваляеш! - скрозь сціснутыя зубы прахрыпеў дзядзька Вернан, наблізіўшы раз’юшаны твар да твару пляменніка. - Ты толькі што сапсаваў мой выдатны анекдот пра японца і клюшку для гольфа! Яшчэ адзін гук і ты пашкадуеш, што нарадзіўся, зразумеў, хлопец?

   І ён, тупаючы нібы слон, пакінуў пакой.

   Усё яшчэ дрыжачы, Гары выпусціў госця з шафы.

  - Бачыце, як я тут жыву? - усклікнуў ён. - Разумееце, чаму я так жадаю вярнуцца ў "Хогвартс"? Гэта адзінае месца, дзе ў мяне ёсць… ну, прынамсі, мне падаецца, што ў мяне ёсць… сябры.

   - Сябры, якія нават не пішуць Гары Потэру? - хітра прыжмурыўся эльф.

   - Мне падаецца, яны проста… чакайце, - нахмурыўся Гары. - А адкуль вы ведаеце, што яны мне не пішуць?

   Добі перамінаўся з нагі на нагу.

  - Гары Потэр не павінен сердаваць на Добі. Добі жадаў як лепш…

  - Дык гэта вы кралі мае лісты?

  - Яны ў Добі з сабою, - сказаў эльф. Захоўваючы пэўную адлегласць, ён аднекуль з-за пазухі выцягнуў тоўсты пачак канвертаў. Гары разглядзеў акуратны почырк Герміёны, няроўныя крамзолі Рона і нават загагуліны, якія відавочна належалі пяру Хагрыда, ключніка "Хогвартса".

   Добі заклапочана лыпаў вачыма.

  - Гары Потэр не павінен сердаваць… Добі спадзяваўся… калі Гары Потэр падумае, што сябры забыліся на яго… Гары Потэр можа не захацець вяртацца ў школу, сэр…

   Гары не слухаў. Ён хацеў выхапіць лісты, але Добі адскочыў.

  - Гары Потэр атрымае іх, сэр, калі дасць Добі слова, што не будзе вяртацца ў "Хогвартс". Ах, сэр, вы не можаце падвяргаць сябе такой небяспецы! Скажыце, што не вернецеся ў школу, сэр!