Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Драко звярнуўся да яго, а Гары выцер спацелы ілоб рукавом.

  - Усяго добрага, містэр Борджын. Буду чакаць вас заўтра ў сябе ў асабняку, там вы атрымаеце свой тавар.

  Толькі толькі дзверы за наведвальнікамі зачынілася, містэр Борджын неадкладна пазабываў свае ліслівыя манеры і прашыпеў:

  - І цябе туды жа, містэр Малфой, калі чуткі не хлусяць, ты не прадаў мне і паловы таго, што схавана ў тваім асабняку…

  Зласліва бурчучы, ён схаваўся ў дапаможным памяшканні. Гары пачакаў трохі, на выпадак, калі гаспадар вырашыць вярнуцца, затым ціха-ціха вылучыўся з шафы, праслізнуў паблізу шкляных вітрын і выйшаў з крамы.

  Прыціскаючы да твару пабітыя акуляры, Гары агледзеўся. Ён апынуўся на нейкай падазронай вуліцы, якая, падобна, цалкам складалася з дробных крамачак і лаўчонак, гандлёвых прадметамі чорнай магіі; той, з якога ён толькі што выйшаў, "Борджын і Бёргс", мабыць, быў адным з самых вялікіх. Насупраць за брудным шклом былі выстаўленыя на агляд сушеныя чалавечыя галовы ў цесным - праз дзве дзвяры - суседстве з клеткай, кішаўшай вялізнымі чорнымі павукамі. Двое ведзьмакоў вельмі сумнеўнага выгляду, каштуючы ў дзвярах і нядобра мармычучы, сачылі за Гары з парога аднаго з устаноў. Стала тузаючыся і азіраючыся, Гары пайшоў па вуліцы. Ён імкнуўся трымаць акуляры роўна і з усіх сіл спадзяваўся, што яму атрымаецца як мага хутчэй вылучыцца адгэтуль.

  Над крамай атрутных свечак ён убачыў старую драўляную шыльду "Цямрэчны завулак". Гэта ні аб чым яму не гаварыла, Гары ніколі раней не чуў аб такім месцы. Судзячы па ўсім, калі ён наглытаўся дыму, то не здолеў выразна вымавіць назоў вуліцы, куды жадаў патрапіць. Гары імкнуўся захоўваць спакой і думаў, як жа зараз быць.

  - Згубіўся, дарагуша? - раздаўся голас над самым вухам у Гары,  з-за чаго хлопчык рэзка тузануўся.

  Перад ім стаяла старажытная ведзьма з падносам, заваленым чымсьці да агіды падобным на чалавечыя пазногці. Яна разявіла пашчу ва ўхмылцы, паказаўшы пры гэтым імшыстыя зубы. Гары адскочыў.

  - Не-не, - сказаў ён, - усё ў парадку.

  - ГАРЫ! Чаго гэта ты тут ашываешся?

  Сэрца ў Гары так і прыскокнула ад радасці. Прыскокнула таксама і старая; пазногці вадаспадам абрынуліся ёй пад ногі, і яна сыкнула праклёны ў адрас Хагрыда, Хогвартскага прываротніка, чыя масіўная фігура імкліва набліжалася да іх па вуліцы.   Чорныя як жукі вочы бліскацелі над растапыранай ва ўсе бакі барадой.

  - Хагрыд! - амаль што каркнуў Гары ахрыплым ад хвалявання голасам. - Я згубіўся - Лятучы порах…

  Хагрыд схапіў Гары за шкірку і адцягнуў ад ведзьмы, выбіўшы пры гэтым у яе з рук паднос. Абражаныя ляманты панесліся ім услед і былі чутныя датуль, пакуль яны не пакінулі на рэдкасць крывы Цямрэчны завулак і не вышлі на сонечнае святло. Удалечыні Гары ўбачыў знаёмы, асляпляльна-белы мармуровы будынак - банк "Грінгаттс". Хагрыд вывяў яго наўпрост на Касы завулак.

  - На каго ты падобны! - злосна прасоп Хагрыд, атрасаючы хлопчыка ад сажы з такой сілай, што той ледзь не зваліўся ў бочку з драконавым гноем, выстаўленую перад аптэкай, -    Сноўдаешся па Цямрэчным завулку як я не ведаю хто… падазронае месца… добра, ніхто цябе не відаў…

  -  Гэта я і сам зразумеў, - сказаў Гары, уварачваясь ад вялізнай далоні Хагрыда, які ўсё наравіў атрэсці сажу, - я жа кажу, я згубіўся… а сам ты што там рабіў?

  - Я-та пайшоў паглядзець сродак ад пажадлівых смоўжняў, - прабасіў Хагрыд, -  узяліся мне капусту псаваць, гады такія! А ты чаго, сам па сабе шпацыруеш?

  - Я наогул-то жыву ў гасцях у Уізлі, але мы згубіліся, - растлумачыў Гары, - мне трэба іх  пахутчэй знайсці…

  Яны разам пайшлі па вуліцы.

  - А я вось усё варажу, чаго-та ты мне не адпісаў? - з некаторай крыўдай пацікавіўся Хагрыд у трусіўшаму побач Гары (тры кроку хлопчыка ўраўноўваліся аднаму гультаяватаму шарку вяліканскіх чаравікоў). Гары ў двух словах распавёў пра Добі і Дурслі.

  - Гідкія маглы! - раззлаваўся Хагрыд. - Каб я ведаў…

  - Гэй! Гары! Гары!

  Гары звярнуў галаву і на белых прыступках "Грінгаттса" убачыў Герміёну Грэнджэр. Яна радасна пабегла насустрач, а  за ёю ляцеў шлейф густых каштанавых валасоў.

  - Што ў цябе з акулярамі? Прывітанне, Хагрыд - о-о-о, да чаго я радая зноў вас бачыць - ты ў "Грінгаттс", Гары?

  - Як толькі знайду Уізлі, - адказаў Гары.

  - Ну, тады чакаць нядоўга, - з усмешкай у голасе зазначыў Хагрыд.

  Гары з Герміёнай азірнуліся: па люднай вуліцы да іх са ўсіх ног спяшаліся Рон, Фрэд, Джордж, Персі і містэр Уізлі.

  - Гары, - вытхнуўся містэр Уізлі, - мы так і думалі, што ты праехаў усяго адзін агмень… гэта значыць, мы спадзяваліся, - ён прамакнуў бліскацелую ад поту лысіну, - Моллі у жаху… яна зараз падыдзе…

  - Дзе ты выйшаў? - спытаў Рон.

  - На Цямрэчным завулку, - змрочна адказаў Гары.

  - Ух ты! - загарлапанілі двайняты хорам.

  - Нас туды ніколі бы не пусцілі, - з зайздрасцю працягнуў Рон.

  - Іш чаго захацелі, - праварчаў Хагрыд.

  Наводдаль паказалася місіс Уізлі, яна неслася наўскач, у адным руцэ раздзімалася торба, на іншай вісела не паспеваўшая за маці Джыні.

  - О, Гары… о, мой дарагі - ты жа мог апынуцца дзе заўгодна…

  Ловячы ротам паветра, яна выцягнула з торбы вялікую адзежную шчотку і прынялася отчышчаць тое, што не адшараваў Хагрыд. Містэр Уізлі узяў у Гары акуляры, злёгеньку крануў іх чароўнай палачкай, і акуляры сталі як новенькія.

  - Ну, мне пара, - сказаў Хагрыд. Удзячная місіс Уізлі так паціскала яму руку, што ледзь не адарвала яе ("Цямрэчны завулак! Падумаць толькі, а калі бы ты не знайшоў яго, Хагрыд!") -   Убачымся ў "Хогвартсе"! - ён пайшоў, і яго галава і плечы яшчэ доўга віднеліся над   натоўпам.

  - А ведаеце, каго я бачыў у "Борджыне і Бёргсе"? - сказаў Гары Рону з Герміёной, калі яны паднімаліся па прыступках "Грінгаттса". - Малфоя з бацькам!

  - Люцыюс што-небудзь купляў? - падазрона спытаў які ішоў ззаду містэр Уізлі.

  - Не, ён прадаваў…

  - Значыць, занепакоіўся, - канстатаваў містэр Уізлі з змрочным задавальненнем. - Ах, як бы я жадаў злавіць яго на чым-небудзь…

  - Будзь асцярожны, Артур, - занепакоенае сказала місіс Уізлі, у той час як стаялы ў дзвярэй гоблін нізка пакланіўся, прывітаючы наведвальнікаў. - З гэтым сямействам можна патрапіць у гісторыю. Не спрабуй адкусіць то, чаго не зможаш праглынуць…

  - Значыць, па-твойму, я павінен баяцца Люцыюса Малфоя? - абурыўся містэр Уізлі, але практычна адразу жа адцягнуўся калі ўбачыў бацькоў Герміёны. Тыя збянтэжана ціснуліся да сцяны  якая працягнулася ўздоўж усёй мармуровай залы мармуровай жа стойцы і чакалі, калі Герміёна іх прадставіць.

  - Ды бо вы жа маглы! - захоплена ўскрыкнуў містэр Уізлі. - Мы абавязкова павінны дзе-небудзь разам пасядзець! А што гэта ў вас такое? Ах, вы змяняеце маглаўые грошы. Моллі! Глядзі! - ён у экстазе паказаў на дзесяціфунтввую банкноту ў руках у містэра Грэнджэра.

  - Пачакайце нас тут, - сказаў Рон Герміёне. Уізлі і Гары адпраўляліся ў падземнае сховішча ў суправаджэнні гобліна-службоўца.

  Да сховішчаў можна было дабрацца на маленькіх кіраваных гоблінамі калясках, якія ездзілі па мініятурных рэйках, пракладзеным у падземных тунэлях. Падчас паездкі да сейфа сям'і Уізлі Гары ад галавакружнай хуткасці атрымаў велічэзнае задавальненне, але затое, калі дзверы ў камеру была адчыненая, адчуў сябе шмат горш, чым на Цямрэчным завулку.   Там ляжала невялікая купка срэбных сіклей і адзін-адзіны залаты галлеон. Місіс Уізлі літаральна памацала па кутах, а потым ссыпала змесціва сабе ў торбу. Гары адчуў сябе яшчэ горш, калі яны падышлі да яго камеры. Ён пастараўся захіліць змесціва спіной і паспешна, жменямі, напхаў манет у скураную сумачку.

  Зноў апынуўшыся на мармуровых прыступках, усё разыйшліся ў розныя бакі. Персі невыразна прамармытаў нешта з нагоды таго, што яму трэба новае пяро. Фрэд і Джордж зазначылі ў натоўпе свайго школьнага сябру, Лі Джордана. Місіс Уізлі і Джыні памкнуліся ў краму ўжыванай сукенкі. Містэр Уізлі узмоцнена запрашаў Грэнджэраў у "Дзіравы кацёл".

  - Сустракаемся ў «Флорыш і Блотс» праз гадзіну, тады і купім усе падручнікі, - сказала місіс Уізлі, абгортваючыся - яны з Джыні ужо адправіліся ў шлях, - і запомніце, ні кроку на Цямрэчны завулак! - прагукала яна ўслед двайнятам, у саміх спінах якіх ужо з'явілася штосьці няўлоўна-хуліганскае.

  З адчуваннем лёгкасці і волі Гары, Рон і Герміёна адправіліся ўздоўж па павойнай брукаванай вуліцы. Грошы - золата, срэбра, бронза - нецярпліва дзынкалі ў Гары ў кішэні, і іх не цярпелась выдаткаваць. Гары адразу жа купіў тры вялізных ражка клубнічна-арэхавага марожанага. Яно падтавала зверху, і хлопцы з задавальненнем хлюпалі, адначасова ўзіраючыся на цудоўныя, вабныя вітрыны. Рон доўга, з смагай уладання ў позірку, разглядаў поўнае абмундзіраванне "Пякучых Гармат", выстаўленае ў вітрыне крамы "Усё самае лепшае для квідытча", пакуль нарэшце Герміёне гэта надакучыла, і яна пацягнула ўсіх купляць пергамент і чарнілы ў лавачку па суседстве. У краме чароўных жартаў Пацеха і Прыколла яны натыкнуліся на Фрэда, Джорджа і Лі Джордана, якія набівалі кішэні "фантастычнымі халоднымі петардамі мокрага запуску д-ра Філібустэра", а ў маленечкай лаўчонке, дзе прадавалася ўсякае барахло - зламаныя палачкі, шалі якія пакрывіліся, старыя абрынданыя травянымі плямамі вопрадцы - яны выявілі Персі, глыбока пагрузіўшагася ў маленькую, адкрыта нудную кніжыцу пад назовам "Старасты, якія здабылі ўладу" .