Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Сапраўды, - пагадзіўся Гары і адступіўся ад пільнага позірку місіс Норыс - але адступіўся нядосыць хутка. Прыцягнуты, а дакладней сказаць, як на вяроўках прывалочанны загадкавай сувяззю, якая злучала Філча з яго брыдотнай кошкай, наглядчык раптам вырваўся з-за габелена, які вісеў справа ад Гары. Ён аддзмуваўся з прысвістываннем і адчайна азіраўся ў пошуках парушальніка. Галава Філча была як хусткай павязаная клецістым шалікам; нос меў незвычайны барвяны колер.

  - Бруд! - прароў ён, трасучы другім падбародкам, і вочы яго вылезлі з арбіт, калі ён паказаў на лужыну вадкага бруду, якая нацякла з квідытчной формы Гары. - Вакол бруд, поскудзь!   З мяне даволі, кажу вам! Трымлівайцеся за мной, Потэр!

  Гары змрочна памахаў рукой Амаль Безгаловаму Ніку і паплёўся за Філчам уніз, у зваротным кірунку, тым самым падвоіўшы колькасць брудных слядоў на палу.

  Гары яшчэ ні разу не трапляў у кабінет да Філча; гэтага месца ўсё імкнуліся пазбягаць.   Змрочны, пазбаўлены вокнаў пакой асвятляўся адной-адзінай газавай лямпай, якая калыхалася пад столлю. Уздоўж сценаў стаялі высокія драўляныя картатэчныя шафы; судзячы па надпісах, у іх утрымоўваліся дасье на тых вучняў, якіх Філч калі-небудзь караў. Для Фрэда з Джорджам быў адведзены асобная скрыня. Калекцыя да бляску адпаліраваных ланцугоў і наручнікаў вісела на сцяне ззаду пісьмовага стала. Было агульнавядома, што Філч неаднаразова ўгаворваў Дамблдора дазволіць яму падважваць тых, хто правініўся, да столі за ногі.

  Філч выхапіў пяро з чарніліцы і пачаў рыцца ў стале ў пошуках чыстага пергамента.

  - Гной, - люта бубніў ён, - гідкі ліпкі прывід Дракона... лягушачьі мазгі... пацучыныя кішкі... з мяне хопіць... трэба паказаць... дзе там бланк... ага...

  Ён дастаў вялікі пергаментны скрутак з скрыні стала, разгарнуў яго перад сабою і акунуў доўгае чорнае пяро ў чарніліцу.

  -  Імя... Гары Потэр. Злачынства...

  - Падумаеш, накапаў брудам! - выклікнуў Гары.

  - Гэта для цябе "падумаеш, накапаў брудам", а для мяне - лішняя гадзіна цяжкай працы! - разлютаваўся Філч. На кончыку тоўстага носу адваротна затрэслася кропля. - Злачынства... апаганенне замка... меркаванае пакаранне...

  Змакаючы рукой нос, Філч з прыкрым выразам твару прыжмурыўся на хлопчыка, які, затаіўшы дыханне, чакаў, якое пакаранне зараз рушыць услед.

  Але, як толькі Філч апусціў пяро, з столі раздалося аглушальнае "лясь!", і газавая лямпа захадзіла ходырам.

  - ПІЎЗ! - зарыкаў Філч, шпурнуўшы пяро ў прыпадку гневу. - Ну, я да цябе дабяруся, папомніш ты ў мяне!

  І, нават не ўспомніўшы аб Гары, Філч, слонападобна тупоцячы, рынуўся з кабінета, а місіс Норыс заслізгала следам.

  Піўз, лятаючы школьны палтэргейст, зласлівая, вечна хмыліўшаяся лятучая істота, быў памяшаны на адзінай мэце - сеяць паўсюль хаос і разбурэнне. Гары не вельмі-та кахаў Піўза, але зараз не мог не падзякаваць яго за своечасовае з'яўленне. Заставалася спадзявацца, што тое, што вытварыў Піўз (а судзячы па гуку, гэтым разам ён зламаў нешта буйнагабарытнае), прыслабіць гнеў Філча па дачыненні да Гары.

  Вырашыўшы, што яму ў любым выпадку варта дачакацца вяртання Філча, Гары апусціўся ў пабітае моллю крэсла ў стала. На стале, акрамя полузаполненного бланка, ляжала адна-адзіная рэч: вялікі, глянцавы, пурпурнога колеру канверт з срэбным надпісам. Хутка азірнуўшыся на дзверы, каб упэўніцца, што Філч яшчэ не вярнуўся, Гары ўзяў канверт са стала і прачытаў: “ ХУТКАЧАРЫ  Магія для пачаткоўцаў. Уступны курс”

  Заінтрыгаваны, Гары адкрыў канверт і выцягнуў змесціва. Вітыя срэбныя радкі абвяшчалі:

  “Пачуваецеся няўтульна ў свеце сучаснай магіі? Шукаеце любыя падставы, абы не карыстацца элементарнымі заклёнамі? Па меркаванні навакольных, тое, што вы робіце чароўнай палачкай - сякерная праца?

  Для вашых бед ёсць адказ!

  "Хуткачары" - новы, бяспройгрышны, дзейсны ў вывучэнні курс! Сотні і тысячы ведзьмакоў і ведзьмаў знайшлі ў ім сваё выратаванне!

  Мадам З. Дослез з Топшэема піша:

  "У мяне жудасная памяць, я не магу запомніць ні адной магічнай формулы, любое маё зелле даводзіла маіх блізкіх да коліков - ад рогату. А зараз, пройдучы курс "Хуткачар", я стала цэнтрам усеагульнай увагі, сябры ўмольваюць расчыніць ім сакрэт майго "Бліскучага Настоя"!

  Ведун Д. Джэй Пракол прызнаецца:

  "Жонка толькі нос вярнула ад маіх чар, але я пачаў навучанне па вашым выдатным курсе, і усяго праз месяц у мне атрымалася яе саму ператварыць у пасмешышча! Дзякуй, "Хуткачары"!"

  Гары ажывіўся і з цікавасцю прагартаў і ўсё астатняе. Пытаецца, навошта Філчу курс  "Хуткачар"? Ён што, не сапраўдны вядзьмак? Гары як раз чытаў "Урок першы: як трымаць палачку (карысныя рады)", калі шарканне ног за дзвярамі ўзвясціла аб тым, што Філч вяртаецца. Гары паспешліва заштурхаў лісты пергамента зваротна ў канверт і кінуў яго на стол. Дзверы адчынілася.

  Філч меў пераможны выгляд.

  - Гэтая знікаючая шафа была жудасна дарагой! - радасна казаў ён місіс Норыс. –На гэты раз мы прышчучым Піўзы, мая дарагая, як піць…...

  Тут яго погляд упаў на Гары і тут жа кінуўся да канверта з "Хуткачарамі", які, як занадта позна схамянуўся хлопчык, апынуўся даволі далёка ад таго месца, дзе ляжаў спачатку.

  Бледная фізіяномія Філча набыла цагляна-чырвоны колер.  Гары ўвесь сціснуўся, прадчуваючы хвалю лютасці, якая зараз на яго абрынецца. Філч кінуўся да стала, схапіў канверт і шпурнуў яго ў скрыню. 

  - Ты... прачытаў?... - выдушыў ён.

  - Не, - паспешна схлусіў Гары.

  Гузаватыя пальцы Філча нервова перапляліся.

  - Канешна, ты не станеш чытаць маю асабістую перапіску - праўда, гэты не мой ліст - гэта для сябра - так ужо выйшла - але ўсё роўна...

  Гары глядзеў на яго ўстрывожана; Філч ніколі яшчэ да такой ступені не выходзіў з сябе.   Вочы вылезлі з арбіт, на абвіслай шчацэ тузаўся нерв, нават клецісты шалік не дапамагаў.

  - Выдатна - ідзі - нікому ні словы - не то, каб - усё роўна, ты не чытаў - ідзі, мне трэба скласці рапарт на Піўза - ідзі!

  Не верачы свайму шчасцю, Гары выляцеў з кабінета і пабег па калідоры, а затым уверх па лесвіцы. Адкараскацца ад Філча, не атрымаўшы пакаранні - гэта, мабыць, можна было лічыць своеасаблівым рэкордам.

  - Гары! Гары! Дапамагло?

  З сцяны выслізнуў Амаль Безгаловы Нік. Скрозь яго Гары былі бачныя абломкі вялікай чорнай з золатам шафы, якая, судзячы па ўсім, звалілася з вельмі вялікай вышыні.

  - Я падбухторыў Піўза скінуць яго побач з кабінетам Філча, - натхнёна распавядаў Нік, - думаў, гэта можа яго адцягнуць...

  - Так гэта ты? - удзячна здзівіўся Гары. - Яшчэ як дапамагло, мяне нават не пакаралі! Дзякуй, Нік!

  Яны разам пайшлі па калідоры. Амаль Безгаловы Нік, зазначыў Гары, усё яшчэ круціў у руках адмову сэра Патрыка.

  - Шкада, што я нічым не магу табе дапамагчы з гэтым тваім Безгаловым Братэрствам, - паспачуваў Гары.

  Амаль Безгаловы Нік устаў як укапаны, і Гары па інэрцыі прайшоў скрозь яго. Гэта было прыкра - усё роўна што прайсці пад ледзяной воднай фіранкай.

  - А бо насамрэч ты можаш сёе-тое зрабіць для мяне, - радасна выклікнуў Нік. - Гары - ці магу папытаць цябе - але не, ты не захочаш...

  - Што? - спытаў Гары.

  - Ведаеш, у Хэлоўін я спраўляю пяцісоты юбілей смерці, - прыасаніўся Амаль Безгаловы Нік.

  - Юбілей смерці?

  - Ну так, дзень смерці.

  - А, - сказаў Гары, не ведаючы, ці павінен ён выяўляць па гэтай падставе радасць або, наадварот, спачуванні, - ясна.

  - Я даю званую вячэру ў адным з падзямелляў папрасторнее. Прыедуць мае сябры са ўсёй краіны. Для мяне быў бы такі гонар, калі бы і ты таксама прыйшоў. Зразумела, я буду таксама рады прывітаць у сябе містэра Уізлі і міс Грэнджэр - але, я мяркую, вам будзе значна цікавей прысутнічаць на школьным бяседзе? - у стане пакутлівай турботы ён чакаў ад Гары адказу.

  - Ну што ты, - хутка адказаў Гары, - я прыйду...

  - Мой даражэнькі хлопчык! Гары Потэр у мяне на юбілеі! А яшчэ, - ён завагаўся, перш чым спытаць, - як ты думаеш, не мог бы ты няўзнак зазначыць у гутарцы з сэрам Патрыкам, што ты знаходзіш мяне неверагодна страшным і злавесным?

  - Так... вядома, - пралапатаў Гары.

  Амаль Безгаловы Нік праззяў.

***

 - Юбілей смерці? - жыва выклікнула Герміёна, калі Гары, нарэшце перапрануўшыся, далучыўся да яе і да Рону ў агульнай гасцінай. - Гатовая паклясціся, што сярод жывых людзей не знойдзецца аніводнага, каму атрымалася бы пабываць на тым свяце - гэта жа выдатна!

  - Каму гэта трэба святкаваць дзень уласнай смерці? - забурчаў Рон. Ён рабіў хатняе заданне па зеллеварэнню і таму знаходзіўся ў благім стане духу. - Смяротна прыгнятае, на мой погляд...

  Залева усё яшчэ біла ў вокны, цемра за якімі да гэтага моманту набыла чарнільную гушчыню, але ў памяшканні было светла і ўтульна. Полымя ў каміне адкідвала вясёлыя блікі на пульхныя крэслы, уладкаваўшыся ў якіх, Грыфіндорцы чыталі, размаўлялі, рабілі ўрокі, а Фрэд з Джорджам спрабавалі скарміць філібустэраўскую петарду саламандры.  Фрэд "выратаваў" зіготкую памяранцавую агнежыцельніцу з заняткаў па ўходзе за магічнымі істотамі, і зараз яна ціха цьмела на століку ў асяроддзі купкі цікаўных.