Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Толькі ўявіў, цэлы вечар з Філчам! - смутна выклікнуў Рон. - І ніякай магіі! Там, у трафейнай, пэўна, не менш сотні кубкаў! Я не ўмею чысціць па-маглаўскаму!

  - А я бы з табой памяняўся, - спустошана вымавіў Гары, - у мяне дзякуючы Дурслі вялікі досвед. А вось адказваць прыхільніцам  Локхарда... жах...

  Астатак суботняга дня выпарыўся невядома куды, і праз нікчэмны, як здалося, прамежак часу было ўжо без пяці восем, Гары валачыў ногі па калідоры другога паверху да кабінета   Локхарда. Ён выскаліў зубы ва ўсмешцы і пастукаў.

  Дзверы імгненна расхінулася. З парога ззяў зубамі Локхард.

  - Вось і наша гарэза! - гулліва павітаў ён хлопчыка. - Уваходзь, Гары, уваходзь...

  У святле мноства свечак на сценах бліскалі рамкамі незлічоныя фатаграфіі  Локхарда.   Некаторыя з іх ён надпісаў. На стале таксама ляжаў высокі стос фатаграфій.

  - Ты можаш надпісваць канверты! - сказаў  Локхард такім тонам, як быццам прапаноўваў   Гары найсмачны ласунак. - Першым чынам - Глэдыс Прэстафіль, каб яна была здаровая... гарачая мая прыхільніца...

  Хвіліны цягнуліся невыносна. Гары імкнуўся ўспрымаць няўціхлую балбатню  Локхарда як гукавы фон і толькі перыядычна вымаўляў: "правільна", "ммм", "угу". Час ад часу да яго свядомасці ўсёткі даходзілі фразы тыпу "Слава - ненадзейны сябар, Гары" і "Знакамітасць судзяць не па словах, а па справах, запомні гэта, мой юны сябар".

  Свечкі раставалі, і іх вагальнае святло танчла на шматлікіх рухаючыхся тварах  Локхарда, якія назіралі за Гары са сценаў. Хлопчык вадзіл ныючай рукой па тысячным, не менш, канверце і старанна выпісваў адрас Веранікі Смешлі. Мабыць, ужо хутка можна сыходзіць, у роспачы думаў Гары, калі ласка, хай ужо можна будзе сыходзіць...

  І тут ён пачуў штосьці дзіўнае - штосьці цалкам іншае, чым шыпенне дагараюшчых свечак або раўнамерная траскатня прафесара.

  Гэта быў голас, ад якога кроў стыгнула ў жылах, голас усёпаглынальнай, ледзяной злосці.

  - Прыйдзі... прыйдзі да мяне... дай разарваць цябе... дай усадзіцца ў цябе... дай забіць цябе...

  Гары прыскокнуў, і вуліца, на якой пражывала Вераніка Смешлі, апынулася пахаваная пад вялікай ліловай кляксай.

  - Што?!! - выгукнуў Гары.

  - Вось-вось! - выгукнуў у адказ  Локхард. - Роўна паўгода на першым месцы ў спісе бэстсэлераў! Пабіў усе рэкорды!

  - Не, - адмахнуўся Гары. - Што гэта за голас?

  - Які яшчэ голас? - не зразумеў  Локхард.

  - Які... які сказаў... вы не чулі?

   Локхард паглядзеў на Гары з найвялікшым здзіўленнем.

  - Аб чым гэта ты? Ты, мабыць, задрамаў. Усяміласцівы Скоцці! Паглядзі-ка, які час!   Мы пішам ужо чатыры гадзіны! Ніколі бы не падумаў - як час праляцеў!

  Гары не адказаў. Ён напружваў чутку, імкнучыся зноў пачуць голас, але зараз у пакоі не раздавалася ніякіх іншых гукаў, акрамя прамоў  Локхарда. Той казаў, што Гары не можа ўсякі раз чакаць такіх падарункаў замест пакарання. Як ніколі блізкі да непрытомнасці, Гары сыйшоў.

  Было так позна, што Грыфіндорская агульная гасціная амаль спусцела. Гары адправіўся ў спальню. Рон яшчэ не вярнуўся. Гары надзеў піжаму, лёг у ложак і стаў чакаць. Праз паўгадзіны з'явіўся Рон, а разам з ім - моцны пах поліроля. Рон прыціскаў да грудзей праваю руку.

  - Усе цягліцы баляць, - паскардзіўся ён, падаючы на ложык. - Ён мяне прымусіў перачысціць квідытчный кубак чатырнаццаць раз! А потым мяне зноў выванітавала смоўжнямі прама на Адмысловы Прыз за Служэнне Школе. Сто гадоў отчышчаў... А як  Локхард?

  Панізіўшы голас, каб не абудзіць Нэвіла, Дына і Шэймаса, Гары распавёў Рону аб тым, што пачуў.

  - А  Локхард сказаў, што нічога не чуе? - перапытаў Рон. У месячным святле было відаць, як ён нахмурыўся. - Думаеш, хлусіць? Толькі я не разумею - нават хто-небудзь нябачны ўсё роўна павінен быў адкрыць дзверы.

  - Гэта праўда, - пагадзіўся Гары, адкідваючыся на падушкі і разглядаючы спадзісты над галавой. - Я і сам не разумею.

— РАЗДЗЕЛ VIII —

Юбілей смерці

Наступіў кастрычнік і прынёс з сабою ранкавую вільгаць. І ў двары, і ў замку стала халодна.  Мадам Помфры цяпер была пастаянна загружаная працай, паколькі сярод навучэнцаў, ды і сярод настаўнікаў таксама, пракацілася сапраўдная эпідэмія прастуды. Сродак, якім яна лячыла хворых - "Перцаўздым" - дзейнічаў маментальна, праўда, у таго, хто піл гэтую настойку, некалькіх гадзін з вушэй ішоў дым. Джыні Уізлі ў апошні час выглядала бледнай, і Персі амаль што сілай прымусіў яе прыняць лекі. Трэба было бачыць, як з-пад агніста-рудых валасоў дзяўчынкі валіў дым - падавалася, што ў галаве ў яе пажар.

  Буйнакаліберныя кроплі дажджу лупілі па вокнах замка днямі і начамі; вада ў возеры паднялася, кветнікі размыла дашчэнту, а Хагрыдаўскія гарбузы раздуліся так, што сталі падобны на садовыя хаткі. Аднак, ніякія стыхійныя бядоты не маглі пахіснуць рашучасці Олівера Вуда ў што бы то ні стала працягваць рэгулярныя трэніроўкі, і менавіта таму сёння, непагодлівым суботнім увечар, за некалькі дзён да Хэлоўіна, Гары вяртаўся ў  Грыфіндорскую вежу, змоклы да ніткі і ўвесь аблеплены брудам.

  Трэніроўка, нават калі адставіць у бок лівень і ўраганны вецер, апынулася не занадта натхняльнай. Фрэд з Джорджам, прымудрыліся пашпіёніць за Слізэрынцамі і сваімі вачамі бачылі, якую неверагодную хуткасць развівае "Німбус 2001". Гледзячы па данясенні двайнят, каманда "Слізэрына" насілася ў паветры гэтак імкліва, што немагчыма было нават толкам разглядзець, якога колеру ў іх форма.

  Пляскаючы па пустым калідоры, Гары натыкнуўся на істоту, ані не меней пагружаную ва ўласныя думкі, чым ён сам. На рэдкасць пануры Амаль Безгаловы Нік, прывід Грыфіндорскай вежы, нерухома глядзеў у акно і мармытаў пра сябе: ".... не адказваю патрабаванням... паўцалі, скажыце, калі ласка...".

  - Прывітанне, Нік, - прывітаўся Гары.

  - Прывітанне, прывітанне, - прамармытаў Амаль Безгаловы Нік, абгортваючыся і безуважліва круцячы галавой. З-пад страшэнна-выдатнага капялюша з пёрамі віліся доўгія валасы, а туніка была ўпрыгожаная каўняром, сховываючым знявечаную шыю прывіда. Скрозь дымчата-бледнага Ніка Гары мог бачыць навальнічнае неба і магутныя струмяні дажджу.

  - Ты чымсьці заклапочаны, юны Потэр, - пранікліва сказаў Нік, згортваючы празрысты ліст і хаваючы яго ва ўнутраную кішэню камзола.

  - Ты таксама, - адгукнуўся Гары.

  - Ах, - Амаль Безгаловы Нік элегантна адмахнуўся, - дробязі... насамрэч я і не збіраўся туды ўступаць... магчыма, я бы і падаў заяву, але, як высвятляецца, я "не адказваю патрабаванням"...

  Нягледзячы на нядбайнасць тону, у вачах у Ніка адлюстроўвалася горкае расчараванне.

  - Але бо ты жа пагодзішся, праўда, - падарваўся ён раптам, зноў выхопліваючы ліст з кішэні, - што сорак пяць удараў тупой сякерай па шыі дазваляюць чалавеку лічыць, што ён мае права ўступіць у Безгаловае Братэрства?

  - Эээм... так, - пагадзіўся Гары, таму што было відавочна, што ад яго чакаюць пацверджанні.

  - Я хачу сказаць, у чыіх, як не ў маіх, інтарэсах, у першую-та чаргу, каб у свой час усё прайшло чыста і гладка, і галава адляцела бы як пакладзена, я жадаю сказаць, гэта пазбавіла бы мяне ад лішніх пакут і я не апынуўся бы ў гэткім недарэчным становішчы. Тым не менш...

  Амаль Безгаловы Нік, узварухнуўшы рукой, разгарнуў ліст і абурана прачытаў:

  "У нашу супольнасць дапушчаюцца толькі тыя людзі, чые галовы цалкам перапынілі ўсякую сувязь з іх целамі. Вы пагодзіцеся, што, у адваротным выпадку, чальцам грамадства было бы цяжка прымаць удзел у такіх гульнях як жангляванне галовамі на канях і галаўное пола. Такім чынам, мы з найвялікшым шкадаваннем змушаныя паведаміць вас, што вы не адпавядаеце нашым патрабаванням. З найлепшымі пажаданнямі, Сэр Патрык Дэлайні-Падмор".

  Дымячыся ад абурэння, Амаль Безгаловы Нік запхаў ліст зваротна ў кішэню.

  - Паўцалі скуры і жыл - вось на чым трымаецца мая шыя, Гары! Большасць людзей злічылі бы мяне цалкам безгаловым, але ж не, сэру Як-трэба-зроблена-Падмору гэтага нядосыць.

  Амаль Безгаловы Нік некалькі раз сутаргава ўдыхнуў, а потым спытаў значна больш спакойным голасам:

  - Ну - а што з табой, Гары? Я магу чым-небудзь дапамагчы?

  - Не, - адказаў Гары. - Калі толькі, канешна, не ведаеш, дзе бясплатна дастаць сем нікому не патрэбных "Німбусаў 2001" для матчу са слізе...

  Астатнія словы заглушыла пранізлівае мяўканне аднекуль знізу. Гары паглядзеў пад ногі і сустрэўся з дзвюмя жоўтымі, як запаленыя лямпы. Каля яго ног стаяла місіс Норыс, худая як шкілет шэрая кошка. Яна лічылася паўнамоцным прадстаўніком наглядчыка, Аргуса Філча, у бясконцай вайне апошняга з вучнямі школы.

  - Лепш бы табе прыбрацца адгэтуль, - занепакоіўся Нік. - Філч не ў духу - у яго прастуда, а нейкія трэцякласнікі выпадкова запырскалі мазгамі жаб столь у пятым падзямеллі. Ён усю раніцу гэта чысціў, і калі зараз убачыць, як з цябе капае бруд...