— Ты яе бачыў?
— Як цябе зараз, і нават бліжэй, — кіўнуў Пастух. Руды сабака ля яго ног скаліў зубы, нібы смяяўся. Грэну раптам успомніліся нядобрыя чуткі, што хадзілі пра гэтага чалавека. «Ён Пастух, а не Паляўнічы», — так казала Блерта, добра, але дзе яго статак? Каго, скажыце, калі ласка, ён пасвіць?
— Вось такіх дурняў, як вы з Блертай, і пасу, — сказаў Пастух і ўсміхнуўся, паказваючы дробныя вострыя зубы. — Думаеш, вы першыя з’явіліся спадарыню Трыногу праведаць? Дзеці, сапраўдныя дзеці. Лезеце, куды не просяць, шукаеце, чаго няма. Маці прыспіць дзіцё ці ў студню выпусціць, а вінаватая, канешне, Трынога. Як быццам тыя, у каго дзве нагі, зло чыніць не здольны.
— Невінаватыя не хаваюцца, — перабіў яго Грэн.
— А ты не хаваўся б, будзь у цябе хвост? — развесяліўся Пастух. — Нашы гараджане і гарбатых ды кульгавых не надта прывячаюць. А тут трэцяя нага. Няйначай,ад нячысціка. Дзевак колькі ў балоце ледзь не патанула, і ўсе туды ж, да яе, за вядзьмарствам, за шчасцем і каханнем. Ды калі б Трынога тут і была, то хіба б шчасцем гандлявала? Толькі бядой. Блерта адна гэта зразумела. А не знайшла нікога — у багну памкнулася, ледзь паспеў.
— Куды пайшла Блерта? Мне трэба яе дагнаць і растлумачыць.
— Яна ведае, Грэн. Ці лепш клікаць цябе сапраўдным імем? — Пастух падміргнуў. — Мне давялося сказаць ёй праўду пра цябе, зняць камень з ейнай душы.
— І што яна? — ціха прагаварыў Грэн. — Зненавідзела мяне?
— Блерта не ўмее ненавідзець, — пакруціў галавой Пастух. — Не з таго цеста. Ідзі і адшукай яе, і адвядзі як мага далей адсюль. Яна добрая дзяўчынка, Грэн, і час ужо ёй стаць шчаслівай.
***
Пастух глядзеў Грэну наўздагон. Бач ты, дурненькія, дзе Трыногу шукаць надумала Ды яна на балота ні нагой, волкасці не любіць. Яе логава ў горадзе, і ён будзе абыходзіць хату за хатай, вышукваючы, вынюхваючы. Рана ці позна яна памыліцца, выдасць сябе. І тады ён заб’е гадзіну, калі яна таго заслугоўвае, калі хоць частка плётак пра яе — праўда.
Ён дакурыў, свіснуў сабаку і пакрочыў па балоце, туды, да безабароннага мястэчка, дзе ніклі ў кветніках залатыя шары, блішчала на каменьчыках ранішняя раса, дзе ў падмосці, за збанкамі з паштэтам, з’явілася першая трэшчынка на цьмяным шараватым яйку. Аканіцы ў хатах былі яшчэ зачыненыя, і рэдка дзе віўся дымок над комінам, толькі старая ў чорным стаяла ля плота, гледзячы на дарогу.
«Страціла ты сваю ўнучку, — падумаў Пастух здаволена. — Няма каго больш тыраніць».
Старая нібы пачула гэтыя думкі і нядобра зірнула яму ўслед, а потым паплялася дахаты. Падслепаватая і грузная, у каптуры з жаўтлявымі карункамі, яна ішла перавальваючыся, абапіраючыся на кульбу. Паскрыпвалі чаравікі, шамацела спадніца.
Старая ўсміхалася.
Пастух быў ужо занадта далёка, каб чуць яе крокі.
Топ-топ-топ, і цішыня, і зноў топ-топ-топ.