Читать интересную книгу "Вячаслаў АДАМЧЫК - Даўняе"

— Зоня!—вырвалася ў мяне з грудзей, я памкнуўся быў да яе, але не ўбачыў Зоні. Помню, бег вуліцаю, не разбіраючы, куды бягу І чаго бягу. Здаецца, чуў яе голас—«Ула­дак! Уладак!», але, апынуўшыся ў чыстым по­ли убачыў дарогу і пайшоў з Бярозаўкі.