Читать интересную книгу Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Стоп! Стоп! - заекатаў  Локхард. Тут Снэйп узяў сітуацыю пад кантроль.

  - Фінітэ Інкантатэм! - прароў ён; ногі Гары спынілі свой шалёны танец, Малфой перастаў хіхікаць, і абодва змаглі зірнуць уверх.

  Над сцэнай віселі клубы зеленкаватай смугі. Нэвіл з Джасцінам валяліся на палу, задыхаючыся; Рон падымаў Шэймаса, твар у якога было папяліста-шэрым, і перапрошваў за ўсё, што нарабіла яго зламаная палачка; але Герміёна і Мілісэнта Булстроўд усё яшчэ рухаліся; Мілісэнта схапіла Герміёну за галаву, і тая енчыла ад болю; абедзве палачкі валяліся забытыя на палу. Гары скокнуў і стаў адтасківать Мілісэнту. Гэта было нялёгка: яна была значна буйней Гары.

  - Дарагія мае, што жа гэта, - усклікаў  Локхард, бегаючы паміж дуэлянтамі і пазіраючы на наступствы бітвы, - уставай жа, Макміллан... Асцярожней, міс Фосэт... Зацісні мацней, і кроў перастане ісці праз секунду, Бут...

  - Мабыць, я лепш павучу вас блакаваць варожыя заклёны, - аслупянела пралапатаў  Локхард, стоячы пасярод залы. Ён зірнуў на Снэйпа, чорныя вочы якога грозна зіхацелі, і хутка адвёў погляд. - Нам патрэбна пару добраахвотнікаў - Лонгбатам і Фінч-Флетчы, не жадаеце?...

  - Гэта дрэнная ідэя, прафесар  Локхард, - прамовіў Снэйп, наблізіўшыся слізгальнымі рухамі, як вялізны, злавесны кажан. - Лонгбатам здольны разбурыць усё вакол з дапамогай найэлементарных замоваў. Нам прыйдзецца адпраўляць у лякарню тое, што застанецца ад Фінч-Флетчы, у запалкавай пушцы. - Круглы, ружовы твар Нэвіла паружавеў яшчэ мацней. - Як наконт Малфоя і Потэра? - прапанаваў Снэйп, крыва  ўсміхнуўшыся.

   - Выдатная думка! - узрадаваўся  Локхард, жэстам запрашаючы Гары і Малфоя ў сярэдзіну залы. Стаялыя побач хлопцы расступіліся, вызваляючы праход.

  - Глядзі, Гары, - сказаў  Локхард. - Калі Драко нацэліць на цябе палачку, зрабі вось так.

  Ён узнёс у паветра сваю ўласную чароўную палачку, вырабіў ёю нейкія мудрагелістыя маніпуляцыі і тут жа выпусціў. Снэйп пагардліва скрівілся, а  Локхард паспешна падабраў палачку са словамі: - Упс - яна сёння перанапружылася...

  Снэйп прысунуўся бліжэй да Малфою і прашаптаў яму нешта на вуха. Малфой заўсміхаўся. Гары спалохана падняў вочы на  Локхарда і папытаў:

  - Прафесар, пакажыце мне, калі ласка, яшчэ раз гэтае блакаванне.

  - Спужаўся? - напаўголасу прамармытаў Малфой, так, каб  Локхард яго не пачуў.

  - Размроіўся, - прашыпеў Гары кутком рота.

   Локхард падбадзёрвальна пакалашмаціў Гары па плячу: "Рабі, як я табе паказаў, і ўсё будзе ў парадку!"

  - Што рабіць? Выпусціць палачку?

  Але  Локхард не слухаў.

  - Тры - два - адзін - пачалі! - выгукнуў ён.

  Малфой імгненна ўзмахнуў палачкай і прароў: "Серпенцорцыя!"

  Чароўная палачка ізвергла залп. Гары ў нямым жаху глядзеў, як з яе выляцела доўгая чорная змяя, цяжка звалілася на пол паміж дуэлянтамі і ўскінула галаву, гатовая ўджгнуць.   Раздаліся ляманты, натоўп вокамгненна адступіла, вакол Гары і Малфоя ўтварылася вольная прастора.

  - Не варушыся, Потэр, - гультаявата кінуў Снэйп, відавочна атрымліваючы асалоду ад спалоху хлопчыка, які апынуўся сам-насам з разлютаванай змяёй. - Зараз я прыбяру яе...

  - Дазвольце мне! - выгукнуў  Локхард. Ён памахаў палачкай перад змяёй, раздалося гучнае "бум-м!"; змяя, замест таго каб знікнуць, узляцела на дзесяць метраў уверх і затым гучна шмякнулась аб пол. У лютасці, са зласлівым шыпеннем, яна імкліва заслізгала да Джасціна Фінч-Флетчы і зноў падняла галаву, агаліла зубы і прыгатавалася да нападу.

  Гары так і не зразумеў, што прымусіла яго дзейнічаць. Ён не паспеў абдумаць рашэнне, прыйшэлае яму ў галаву. Ён толькі адчуў, як ногі, быццам на роліках, панеслі яго наперад, і ён самай дурной выявай закрычаў на змяю: "Пакінь яго ў супакою!" І - цуд! - невытлумачальна - змяя нямогла апусцілася на пол і, падобная на тоўсты чорны садовы шланг, паслухмяна ўляглася, утаропіўшы на Гары спакойныя вочкі. Гары ўжо не адчуваў страху. Ён ведаў, што змяя больш не будзе ні на каго нападаць, хоць і не змог бы растлумачыць, адкуль яму гэта вядома.

  Ён з усмешкай звярнуўся да Джасціна, чакаючы ўбачыць у таго на твары палёгку, або збянтэжанасць, або нават падзяку - але зусім не спалох і злосць.

  - Што гэта ты задумаў? - крыкнуў ён і, раней чым Гары паспеў вымавіць хоць слова, Джасцін звярнуўся і куляй выляцеў з залы.

  Снэйп выступіў наперад, узмахнуў палачкай, і змяя расчынілася ў паветры, стаўшы невялікай аблачынай чорнага дыму. Снэйп таксама глядзеў на Гары з дзіўным выразам: насцярожаным, панура-праніклівым, нешта пра сябе абдумваючы. Гары такі погляд зусім не спадабаўся. Ён таксама ўсвядоміў, што адусюль даносіцца спалохана-злавеснае мармытанне. Потым хтосьці пацягнуў яго ззаду за вопрадку.

  - Пайшлі, - сказаў голас Рона яму ў вуха, - пайшлі хутчэй адсюль...

  Рон вывяў Гары з залы, Герміёна спяшалася за імі. Калі яны выходзілі з дзвярэй, народ паабапал праёму адсунуўся як мага далей, як быццам асцерагаючыся падчапіць заразу. Гары зусім не разумеў, у чым справа, і ні Рон, ні Герміёна нічога яму не казалі датуль, пакуль яны не дашлі ў пустую Грыфіндорскую гасціную. Там Рон уштурхнуў Гары ў крэсла:

  - Аказваецца, ты змеевусны! Чаму ты нічога не казаў нам?

  - Хто я? - перапытаў Гары.

  - Змеевусны! - крыкнуў Рон. - Ты можаш размаўляць па-змяінаму!

  - А, зразумела, - сказаў Гары. - Гэта значыць, я хачу сказаць, я толькі другі раз у жыцці гэта раблю. Аднойчы ў заапарку я выпадкова нацкаваў баа-констрыктора на майго стрыечнага братку Дадлі  - гэта доўгая гісторыя - але гэты самы баа-констрыктор распавёў мне, што ніколі не быў у Бразіліі і я яго як бы вызваліў, толькі я не жадаў - гэта было яшчэ да таго, як я пазнаў, што я вядзьмак...

  - Баа-констрвктор сказаў табе, што ніколі не быў у Бразіліі? - слабым голасам вымавіў Рон.

  - Ну і што з таго? - бестурботна сказаў Гары. - Упэўнены, што тут знойдзецца купа народу, якія могуць тое самае!

  - Ох, не, нічога падобнага, не могуць, - сказаў Рон, - Гэта зусім не часта сустракаемая здольнасць. Гары, гэта вельмі дрэнна.

  - Што дрэнна? - не зразумеў Гары. Ён ужо пачынаў сердаваць. - Што гэта з вамі з усімі? Паслухайце, калі бы я не сказаў гэтай змяі адстаць ад Джасціна...

  - Ах, вось што ты ёй сказаў?

  - У якім сэнсе? Ты там быў... ты чуў...

  - Я чуў, як ты кажаш на серпентарго, - сказаў Рон. - На змяінай мове. Ты мог сказаць што заўгодна... нічога дзіўнага, што Джасцін перапалохаўся, уражанне было такое, быццам вы з ёй намаўляецеся або нешта ў гэтым духу - гэта было страшна, разумееш?

  Гары ўтаропіўся на Рона.

  - Я размаўляў на іншай мове? Але - я не разумею - як я магу казаць на нейкай мове і не ведаць, што я на ёй кажу?

  Рон пагушкаў галавой. Яны з Герміёнай абодва выглядалі так, нібы хтосьці памёр. Але   Гары не мог зразумець, што такога жудаснага адбылося.

  - Можа, вы мне растлумачыце, што дрэннага ў тым, што я не даў вялізнай змяі адкусіць Джасціну галаву? - абурыўся ён. - Якая розніца, як я гэта зрабіў, калі ў выніку Джасціну не прыйдзецца пакуль уступаць у Безгаловае Братэрства?

  - Ёсць розніца, - нарэшце ўступіла ў гутарку Герміёна. У яе быў гаротны, прыглушаны голас, - таму што ўменне казаць на серпентарго - гэта адна з асаблівых здольнасцяў Салазара Слізэрына. Таму знакам "Слізэрына" з'яўляецца змяя.

  Гары адкрыў рот.

  - Вось-вось, - сказаў Рон. - А зараз уся школа будзе казаць, што ты яго пра-пра-пра-пра-праўнук...

  - Але ж гэта не так, - сказаў Гары, адчуваючы невытлумачальную паніку.

  - Гэта будзе цяжка даказаць, - сказала Герміёна. - Ён жыл гадоў гэтак тысячу таму; па некаторых прыкметах, ты цалкам можаш ім быць.

*    *    *

  Уначы Гары ляжаў без сну. Праз шчылінку паміж занавесамі полага ён назіраў за сняжынкамі, ціха кружыўшымі за акном вежы і думаў, думаў...

  Ці можа ён на самай справе быць нашчадкам Салазара Слізэрына?  Урэшце рэшт, ён анічога не ведае аб сям'і свайго бацькі. Дурслі  ніколі не дазвалялі задаваць пытанні аб чароўных сваяках.

  Паціху, Гары паспрабаваў сказаць што-небудзь на серпентарго. Нічога не выйшла.  Падобна, трэба было апынуцца сам-насам са змяёй, каб пачаць размаўляць з ёй.

  Але я жа ў "Грыфіндоре", думаў Гары. Шапка-размеркавальніца ніколі бы не змясціла мяне сюды, калі бы ў мне цякла кроў Слізэрына...

  Паміж іншым, сказаў агідны ціхі голас у яго ў галаве, шапка-размеркавальніца збіралася адправіць цябе ў "Слізэрын", не памятаеш, ці што?

  Гары заварочаўся. Заўтра на гербалогіі ён убачыць Джасціна і растлумачыць яму, што адклікаў ад яго змею, а зусім не нацкоўваў, як падумалі ўсе гэтыя дурні (злосна дадаў пра сябе Гары),.

  Раніцой, аднак, пайшоўшы уначы сняжок ператварыўся ў шугавею такой сілы, што апошні ўрок гербалогіі у гэтым семестры адмянілі: прафесар Спроўт павінна была апрануць мандраганятак у шкарпэткі і шалікі. Гэта з'яўлялася даволі складанай аперацыяй, якую яна не вырашалася перадаручыць камусь іншаму, асабліва зараз, калі ад паспяховага развіцця гэтых раслін залежыла жыццё місіс Норыс і Коліна Крыві.