Розум Народа Ўсiх Сямi Колераў на iмгненне замоўк, пэўна, накоплiваў неабходную iнфармацыю.
- ...падлетак Клён Дубровiч. Ягоны бацька Гай Дубровiч (дарэчы, мы высветлiлi, што iмя Гай на грэчаскай мове азначае "зямны") не можа пакуль што ачуняць ад вострага шоку. Мы, пяць кланаў, не хацелi гэтай смерцi. I мы вырашылi ажывiць падлетка.
Пры гэтых словах Радаслаў з Карлам пераглянулiся.
- На планеце Вар цячэ Рака Адноўленых Твараў. Вада, а дакладней, тая субстанцыя, што запаўняе яе русла, валодае здольнасцю ажыўляць клеткi бялковых арганiзмаў, якiя знаходзяцца ў стане клiнiчнай смерцi. Гэта не мiф i не казка, гэта рэальнасць. Ажывiўшы Клёна Дубровiча, мы пакажам вам, людзям, што спыняем нарэшце бясконцую вайну, што прагнем мiра i перасялення на планету Вар.
Цела Клёна Дубровiча знаходзiцца зараз у спецыяльнай герметычнай сферы. Роўна праз паўгадзiны наш лятальны апарат, якi вы называеце КЛА, панясе гэту сферу на Вар, да Ракi Адноўленых Твараў.
Розум Народа Ўсiх Сямi Колераў зрабiў паўзу. "Няўжо яны сапраўды адкрылi таямнiцу бяссмерця?" - хвалюючыся думаў Радаслаў Буслейка. - Цi захочуць яны падзялiцца гэтым сакрэтам сакрэтаў з намi, з чалавецтвам? Мы ж прычынiлi iм столькi зла".
- Працэс ажыўлення патрабуе, каб пры гэтым абавязкова прысутнiчалi людзi, двое людзей, а яшчэ дакладней, жанчына i мужчына. Менавiта яны запальваюць агонь новага жыцця. Iхняя прысутнасць, iхняя аўра, пад якой мы разумеем жыццёвую сiлу, дапаможа адрадзiцца чалавечай плоцi. Жанчына ўжо ёсць. Гэта - Вера Хрысцiнюк, трыццаць год, чацвёртая група крывi, шатэнка. Патрэбен мужчына. Iм будзе, няхай прабачае Карл Гакенхольц, Радаслаў Буслейка, дваццаць два гады, другая група крывi, бландзiн. У Буслейкi, няхай прабачае Карл Гакенхольц, душа па свайму эмацыянальна-энергетычнаму напаўненню болып блiзкая да Клёна Дубровiча. Што хоча сказаць Радаслаў Буслейка?
Да Радаслава нарэшце вярнулася мова.
- Гэта так нечакана, - разгублена загаварыў ён. - Мёртвы хлопчык... Планета Вар... Рака Адноўленых Твараў... Карл, мы не спiм з табою?
Гакенхольц, якi ўсё чуў, але пакуль што не мог размаўляць, адмоўна замахаў галавой. Вочы ў яго кiпелi гневам. Не паздаровiцца СЦ, калi верне яму мову.
- Вядома, я вельмi хачу, я жадаю, каб ажыў гэты хлопчык, гэты - як яго? Клён Дубровiч, - казаў далей Радаслаў. - Калi вы навучылiся рабiць такое, вяртаць дыханне мёртваму чалавеку, заклiнаю вас усiмi старымi i новымi багамi - ажывiце Клёна, пастаўце на ногi. Але мой нечаканы палёт... Нават не ведаю... Мая жонка, мая Нiнка-трысцiнка, - ён злёгку пачырванеў, - працуе заолагам перасоўнага летняга лагера ў Тоўстым Лесе. Чулi пра такi? Дык вось мы праз некалькi месяцаў чакаем сына, у нас павiнен нарадзiцца сын. Разумееце?
- Тым лепш, - прамовiў Розум Народа Ўсiх Сямi Колераў. - У цябе, Радаслаў Буслейка, зараз вельмi энергiчная, вельмi насычаная i моцная аўра. Тое, што i патрэбна для ажыўлення. Карл Гакенхольц нешта жадае сказаць?
Карл адразу ж закрычаў як апечаны:
- Гэта подла! Вераломна! Вы не маеце права! Ваша Старая Цывiлiзацыя падобна на мокрую курыцу!
- Цiшэй, Карл Гакенхольц, - спакойна папярэдзiў Розум Народа Ўсiх Сямi Колераў. - Гавары цiшэй. Калi ты будзеш павышаць голас, мы заблакiруем яго.
- Прабачце, - прыклаў руку да сэрца Карл. - Я хацеў сказаць, што ляцець трэба мне. У Радаслава чакаюцца вялiкiя сямейныя клопаты. А я халасцяк. Калi што здарыцца з КЛА...
- З КЛА нiчога не можа здарыцца, - парыраваў Розум Народа Ўсiх Сямi Колераў.
- Ляцець павiнен я, - не здаваўся Карл.
- У цябе, Карл Гакенхольц, як заўважана, душа па свайму эмацыянальна-энергетычнаму напаўненню вельмi адрознiваецца ад Клёна Дубровiча. Ты толькi нашкодзiш.
- Няпраўда! - успыхнуў Карл, але голас ягоны адразу ж быў заблакаваны.
- Калi гэта дапаможа хлопчыку, я гатоў ляцець, - сказаў Радаслаў Буслейка. - Толькi патрэбна абавязкова паведамiць маёй жонцы ў Тоўсты Лес.
НЕ КУПАЙСЯ Ў РАЦЭ АДНОЎЛЕНЫХ ТВАРАЎ
VII
У Доме Народаў, якi ўзвышаўся на беразе ракi Заiр у экватарыяльным горадзе Мбандака, сабраўся Надзвычайны З'езд Усiх Зямных Канфедэрацый. Павiнна было прысутнiчаць (прыляцець, прыплыць i прыехаць) восемсот дэлегатаў. Яны прадстаўлялi Iндаэўрапейскую, Паўночнаамерыканскую, Лацiнаамерыканскую, Арабскую, Афрыканскую, Эўразiйскую, Мангола-Кiтайскую i Япона-Цiхаакiянскую канфедэрацыi. Яўка была амаль стопрацэнтная. Па незалежачых ад iх прычынах не змаглi прыбыць дэлегат-афрыканец, якога проста на пляжы схапiў i завалок пад ваду гiганцкi кракадзiл, i дэлегат з Варшавы, што загiнуў ад удару шаравой маланкi.
Дом Народаў быў пабудаваны ў выглядзе велiзарнага белага куба. Усе яго восем паверхаў (па колькасцi Канфедэрацый) аздаблялi ў нацыянальных стылях выдатнейшыя мастакi, скульптары, гравёры, цесляры, паркетчыкi. Вочы разбягалiся ад яркiх сакавiтых фарбаў. Уся планета Зямля - ад белых марозных пустынь Арктыкi да мангравых лясоў на астравах Цiхага Акiяна - глядзела на кожнага, хто пераступаў парог, са сцен гэтага цудоўнага палаца.
Калi ўсе занялi свае месцы, старшыня (а iм быў канадзец Джон Мур) аб'явiў:
- Прашу ўсiх устаць. Гучыць Гiмн Планеты. Семсот дзевяноста восем галасоў зладжана злiлiся ў адзiн усхваляваны голас:
Мы - дзецi Гамера,
Мы - дзецi Канфуцыя...
- Рабочай мовай нашага з'езда, як вы ўжо ведаеце, будзе партугальская, - напомнiў Джон Мур, калi адгучаў гiмн i ў зале зазвiнела цiшыня.
Для чаго ж сабраўся надзвычайны з'езд? На парадку дня было адзiнае пытанне: "Цывiлiзацыя Плазмоiдаў (так званая Старая Цывiлiзацыя) i адносiны народаў планеты Зямля да яе".
Дэлегаты ўбачылi кадры кiнахронiкi: спаленыя будынкi i аўтамабiлi; ланцугi шышкагаловiкаў, якiя iдуць у атаку; труп падлетка - галава прыкрыта белай прасцiной, рукi, сцiснутыя ў кулакi, бездапаможна раскiнуты; вогненны вал, што падмiнае пад сябе нейкiя нiзкарослыя кусцiкi...
- У лiку дэлегатаў ад Iндаэўрапейскай канфедэрацыi знаходзяцца два чалавекi, якiя прыбылi ў Дом Народаў з самага, можна сказаць, эпiцэнтра апошнiх па часе жахлiвых падзей, - сказаў старшыня. - Гэта Карл Гакенхольц, стрэсаператар, i Гай Дубровiч, гiсторык, бацька таго самага мёртвага хлопчыка, якога мы толькi што бачылi на экране. Папросiм iх выступiць перад намi.
Гай Дубровiч, змарнелы, сутулы, устаў, пакланiўся з'езду, але выступаць адмовiўся.
- Гэта так дзiка... Навошта iм патрэбен быў Клён, мой сын? - толькi i сказаў Дубровiч.
Карл Гакенхольц рашуча пайшоў да трыбуны, абапёрся аб яе тонкiмi смуглымi рукамi, загаварыў рэзка i раздражнёна, як бы з нейкiм выклiкам:
- Я, панове дэпутаты, бачыў Старую Цывiлiзацыю гэтак жа сама, як бачу зараз усiх вас. Мяне ад яе аддзяляла ўсяго толькi некалькi метраў. Я чуў голас Старой Цывiлiзацыi i не забуду яго да скону сваiх дзён. Гэта немагчыма забыць.
(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});